Ο Φάνης Μουρατίδης χαρακτηρίζει το θέατρο «ζωντανό κύτταρο με το οποίο συνδιαλέγεται ο θεατής, που με τα κείμενά του διαπαιδαγωγεί, αφυπνίζει και συγχρόνως προβληματίζει».
Όπως λέει, ένας ηθοποιός καλλιτέχνης αποτελεί έναν ευαίσθητο δέκτη της απογοήτευσης και της τάσης αναχωρητισμού που διακρίνουν όλο και περισσότερους συνανθρώπους μας. Η πίστη έπαιξε σημαντικό ρόλο στη ζωή του.
«Με έμαθε να πιστεύω ότι μπορώ να πετύχω το αδύνατο και να οραματίζομαι. Αλλά και να διακρίνω ότι μέσα στο θαύμα ενυπάρχει και το θείο! Η πίστη σού μαθαίνει να μην αποθαρρύνεσαι και να μην απογοητεύεσαι στις δύσκολες στιγμές… Είναι πολύ σπουδαίο να έχεις καταφέρει να αποκτήσεις τα στοιχεία της αντοχής, της υπομονής και της επιμονής. Επειδή, όταν ο στόχος θα έχει επιτευχθεί, ως προς εμένα αυτό συνιστά ένα μικρό θαύμα. Τα θαύματα της καθημερινότητας αθροιστικά κάνουν ένα θαύμα ζωής! Ολοι θεωρούν ότι το θαύμα είναι η Ανάσταση του Λαζάρου, δεν είναι όμως έτσι! Λένε κάποιοι: ‘‘Ανάψαμε 40 λαμπάδες, αλλά δεν έγινε καλά ο άνθρωπός μας”. Δεν μπορούμε όμως να μπούμε σε αυτή τη λογική. Το θείο νομίζω ότι σε βάζει σε δοκιμασία!» λέει ο Φάνης Μουρατίδης στη συνέντευξή του στην «Ορθόδοξη Αλήθεια» και αποκαλύπτει ότι η θρησκευτική πίστη διαδραμάτισε ρόλο ώστε να γίνει ηθοποιός.
«Πριν από 30-40 χρόνια το επάγγελμά μου ήταν καταδικαστέο, κουβαλούσε πάνω του μια ρετσινιά. Μην κοιτάτε σήμερα που έχει γίνει αυτό μόδα και είναι αποδεκτό. Τους ηθοποιούς παλαιότερα δεν τους καλούσαν ούτε ως μάρτυρες στα δικαστήρια! Θεωρούνταν πρόσωπα του περιθωρίου. Υπό αυτή την έννοια, ο ηθοποιός εκπροσωπεί κατά κάποιον τρόπο το ‘‘δαιμονικό στοιχείο”. Αυτά τα στεγανά είναι που πρέπει να αποβάλουμε από πάνω μας, αυτά τα σκοταδιστικά βαρίδια. Κάνοντας έναν απολογισμό για το πώς γοητεύτηκα από τη δουλειά μου και πώς αυτή με τράβηξε προς τα εκεί χωρίς να το ξέρω, βρήκα ότι αυτό οφείλεται στην Εκκλησία…»
