Ο Αντώνης Καλκαβούρας επιχειρεί τον απολογισμό των φιλικών προετοιμασίας και λίγο πριν πετάξει για Λεμεσό, καταγράφει τα άσχημα και τα καλά νέα που καλείται να διαχειριστεί ο Σπανούλης και καταθέτει τα τρία σενάρια που μπορούν να καθορίσουν την πορεία της «γαλανόλευκης» σε Κύπρο και Λετονία.

«Καλή σεζόν», είπαμε; Δεν είπαμε και ως άρτι αφιχθείς από τις διακοπές, σπεύδω να ευχηθώ σε όλους γιατί η αγωνιστική περίοδος στην οποία μπαίνουμε θα είναι ίσως η πιο απαιτητική και εξαντλητική!

Σύμφωνα με το gazzetta, όχι μόνο για τους παίκτες, τους προπονητές, τους παράγοντες αλλά και τους μπασκετικούς συντάκτες που θα τρέχουν και δεν θα προλαβαίνουν να καλύψουν τα πάντα, αλλά ακόμη και για φιλάθλους/τηλεθεατές που με τέτοια πληθώρα αγώνων σε Ελλάδα και Ευρώπη, θα χρειαστούν προσπάθεια και μεγάλη συγκέντρωση για να μην χάνουν παιχνίδι!

Για το κυρίως πιάτο, όμως, που αρχίζει προς τα τέλη Σεπτέμβρη (πρώτα με Super Cup και αμέσως μετά με Euroleague, ενώ αρχές Οκτώβρη θα έχουμε τζάμπολ στην Stoiximan GBL), θα έχουμε αρκετό χρόνο να τα πούμε. Μέχρι τότε θα ασχοληθούμε με το πιο απολαυστικό «ορεκτικό» που δεν είναι άλλο από το 42ο Eurobasket, που βρίσκεται προ των πυλών και θα τραβήξει όλα τα βλέμματα για τις επόμενες τρεις εβδομάδες.

Ό,τι αρχίζει με προβλήματα, συνήθως τελειώνει όμορφα!

Η αλήθεια είναι ότι το εφετινό καλοκαίρι της Εθνικής ομάδας δεν μπήκε καλά! Πολλές απουσίες για διαφόρους λόγους (Καλάθης, Γουόκαπ και Παπαπέτρου), παίκτες που θα είχαν ρόλο επέλεξαν να μην συμμετάσχουν έχοντας θέματα με τον ομοσπονδιακό τεχνικό (Ρογκαβόπουλος και Παπαγιάννης) ενώ ο Γιάννης Αντετοκούνμπο μπήκε πιο αργά από ποτέ στις προπονήσεις με επαφή, δεν έπαιξε στα πρώτα τέσσερα φιλικά παιχνίδια, ενώ συνολικά αγωνίστηκε σε δύο από τα επτά τεστ προετοιμασίας (παίζοντας 15 και 22 λεπτά αντίστοιχα με Λετονία και Γαλλία).

Κοινώς, ο Βασίλης Σπανούλης κλήθηκε να μοντάρει ένα ρόστερ χωρίς τον καθαρό playmaker -οργανωτή και τον κλασικό σέντερ, με τον Τολιόπουλο να χάνει το μεγαλύτερο μέρος του training camp λόγω τραυματισμού και με ένα group παικτών που εμφάνισαν χτυπητή αδυναμία στα ριμπάουντ.

Δεν είναι τυχαίο ότι ελλείψει πενταριού με βαριά χαρακτηριστικά (μέγεθος και όγκο) και ανεξάρτητα με τον all around ρόλο που θα έχει, στους επίσημους αγώνες ο “Greek Freak” θα περνάει τον μεγαλύτερο χρόνο στο παρκέ τυπικά στην θέση του σέντερ.

Παρά το χαμηλό του size για την θέση, ο Ζούγρης άφησε εξαιρετικές εντυπώσεις, έδειξε έτοιμος βοηθήσει για λίγα λεπτά ερχόμενος από τον πάγκο και χωρίς το ξέρω, πιστεύω ότι ο “Kill Bill” «έσκασε» που (αναγκάστηκε) να τον «κόψει».

Ο Σαμοντούροβ, άλλωστε, «άρπαξε από τα μαλλιά» όλες τις ευκαιρίες που πήρε για να είναι πιο ψηλά στο rotation και το εξαιρετικό μακρινό του σουτ, σε συνδυασμό με το μάκρος που διαθέτει, προσδίδει στον “V-Span” την ευελιξία να τον χρησιμοποιήσει σε διάφορους ρόλους και πολλαπλά σχήματα. Οπότε κέρδισε με το σπαθί του την θέση στην 12άδα.

Τα πάθημα του 2013, έγινε μάθημα!

Ωστόσο, από την στιγμή που ο τραυματισμός του “Σάμο” στο χέρι, δεν ενέπνευσε ανησυχία, το δίλημμα του 43χρονου Λαρισινού προπονητή είχε να κάνει ξεκάθαρα ανάμεσα με τον ψηλό του Λούιβιλ και τον Κατσίβελη. Τελικά πρυτάνευσε η λογική της ύπαρξης ενός «καθαρόαιμου κουβαλητή» με ύψος και αμυντική ικανότητα, όπως ο 33χρονος Θεσσαλονικιός point-guard της ΑΕΚ!

Ένα «ταξίδι» 21 ημερών, με προπονήσεις και μάξιμουμ εννέα αγώνες με τεράστιες απαιτήσεις απαιτεί έξτρα λύσεις σε όλες τις θέσεις, πολλώ δε μάλλον στον «άσο». Όπως φάνηκε στα φιλικά, πολύ ψηλά στην ατζέντα των αντιπάλων μας είναι η πίεση στο κατέβασμα της μπάλας, οπότε ένας ακόμη χειριστής κρίθηκε (και σωστά) άκρως απαραίτητος.

Άλλωστε, τόσο ο Σπανούλης (head coach), τόσο ο Ζήσης (general manager), όσο και ο Σλούκας (ακόμη παίκτης), ήταν μέλη του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος στο Eurobasket του 2013, όταν ο Αντρέα Τρινκιέρι είχε επιλέξει να αφήσει εκτός τον εξαιρετικό στην προετοιμασία, Δημήτρη Κατσίβελη (πρώτη του μεγάλη διοργάνωση με την «γαλανόλευκη») και να πάει στην Σλοβενία με τρία guard!

Με αποτέλεσμα αντιμετωπίσουμε πρόβλημα όταν ο “Kill Bill” υπέστη διάστρεμμα στην 1η φάση (στο 2ο ματς με την Ρωσία) και στα δύο επόμενα παιχνίδια (με Τουρκία και Ιταλία), να παίξουμε με μόλις δύο χειριστές!

Οπότε, εκείνη η εμπειρία είναι πιθανό να έπαιξε τον ρόλο της!

Τα άσχημα νέα

Βλέποντας την «επίσημη αγαπημένη» στα επτά φιλικά παιχνίδια που δώσαμε, ακόμη και αν σχεδόν σε κανένα ματς δεν είχαμε την ίδια σύνθεση, αυτό που μπορούμε να υπογραμμίσουμε ως μελανό σημείο είναι η αδυναμία σε έναν τομέα που όλοι ξέρουμε πόσο κομβικό ρόλο παίζει στο μπάσκετ.

Ο λόγος για το ριμπάουντ! Είναι χαρακτηριστικό ότι στο μοναδικό παιχνίδι που δεν υστερήσαμε στην συλλογή των «σκουπιδιών» (28-25), ήταν κόντρα στη Λετονία, που εμείς σουτάραμε με 56,4% και οι αντίπαλοί μας είχαν 52,7% εντός πεδιάς!

Σε όλα τα υπόλοιπα, είτε χάσαμε κατά κράτος την μάχη των ριμπάουντ (με Σερβία και Ισραήλ χάθηκε η μπάλα με -22), είτε για λίγο, είτε υπήρξε ισορροπία (με Μαυροβούνιο).

Συνολικά οι αντίπαλοί μας μάζεψαν κατά μέσο όρο 8 ριμπάουντ περισσότερα (25,2-33,1), με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται στο κρίσιμο και σημαντικό κομμάτι των κατοχών, που όλοι ξέρουμε τι ρόλο παίζει στο σύγχρονο μπάσκετ.

Η αλήθεια είναι, βέβαια, ότι η αύξηση του χρόνου συμμετοχής του Γιάννη στα επίσημα, θα βελτιώσει την κατάσταση (ειδικότερα με Ιταλία και Ισπανία αναμένεται να παίξει περισσότερο), ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι όλοι οι υπόλοιποι θα πρέπει να επαναπαυτούν και να μην έχουν στο μυαλό τους συνέχεια το box-out. Το ριμπάουντ άλλωστε είναι ομαδική δουλειά.

Τα καλά νέα

Αυτά έχουν να κάνουν με την αμυντική διάθεση που επιδεικνύουν όλοι οι διεθνείς (τα σχεδόν 9 κλεψίματα που είχαμε και τα υπερδιπλάσια λάθη στα οποία υποχρεώσαμε τους αντιπάλους μας, είναι μεγάλα νούμερα), την αρκετά υψηλή δημιουργικότητα (οι σχεδόν 20 ασίστ που μοιράσαμε, με μόλις δύο συμμετοχές του “Greek Freak”, είναι επίσης πολύ ελπιδοφόρος αριθμός), καθώς επίσης και με την προοδευτική βελτίωση στο σουτ από μακριά.

Αν και στα πρώτα τέσσερα φιλικά είχαμε 25% πίσω από τα 6,75 (27/108 τρίποντα), στα τρία τελευταία (σε δύο από αυτά έπαιξε ο superstar των Μπακς), σουτάραμε 50,7% (36/71) και αυτό λέει πολλά.

Στην διάρκεια της προετοιμασίας, ο Σπανούλης αναφέρθηκε αρκετές φορές στην χρησιμότητα της δημιουργίας ελεύθερου μακρινού σουτ, άλλοτε τονίζοντας ότι τα αρχικά χαμηλά ποσοστά της Εθνικής ήταν ανησυχητικά για τους δημοσιογράφους και όχι για εκείνον και άλλοτε επισημαίνοντας το όφελος του spacing για τον Αντετοκούνμπο, που είναι εξαιρετικός πασέρ και ξέρει να αξιοποιεί τον ελεύθερο παίκτη όταν οι αντίπαλοι του στέλνουν double ή triple team.

Γενικά, από μπασκετικής άποψης η είσοδος του Γιάννη στην ομάδα, αλλάζει όλο την δυναμική της και κάνει και τους υπόλοιπους παίκτες να φαίνονται καλύτεροι απ' ό,τι δείχνουν χωρίς αυτόν στο παρκέ.

Τα τρία σενάρια για το εφετινό εγχείρημα

Όλα θα εξαρτηθούν από τα δύο κομβικά ματς του ομίλου, με την Ιταλία στην πρεμιέρα και με την Ισπανία την τελευταία αγωνιστική της 1ης φάσης. Αν τα κερδίσουμε και τα δύο, θα είμαστε σίγουρα πρώτοι στον όμιλο, θα παίξουμε με σαφώς υποδεέστερο αντίπαλο στο πρώτο νοκ-άουτ των “16” και λογικά δεν θα αντιμετωπίσουμε κάποιο από τα τρία μεγαθήρια της διοργάνωσης (Σερβία, Γαλλία και Γερμανία) στα προημιτελικά.

Αν συμβεί αυτό, θα έχουμε φτάσει εκεί που μπορούμε με βάση τις δυνατότητές μας (προσωπικά πιστεύω ότι, με βάση τα στοιχεία που καθορίζουν το σύγχρονο μπάσκετ, δεν έχουμε υλικό για μετάλλιο) και αν παίξουμε με μία εκ των Τουρκία, Λιθουανία ή Λετονία και περάσουμε στα ημιτελικά, θα έχουμε τρυπήσει το ταβάνι μας!

Μετά χωρίς άγχος και πίεση για το μετάλλιο (από την στιγμή που θα είμαστε επιτυχημένοι), όλα γίνονται σε ένα ματς.

Αν με την παραπάνω πορεία, δεν φτάσουμε στην ζώνη των μεταλλίων, η πορεία μας θα χαρακτηριστεί “ok”! Αν δεν βγούμε πρώτοι στον όμιλο, πιστεύω ότι θα περάσουμε στους “8”, αλλά εκεί – εκτός συγκλονιστικού απροόπτου που παίξουμε με τους Γάλλους, που αν και υπερηχητικοί, δεν εμπνέουν σοβαρότητα – πιθανότατα θα «χαιρετήσουμε», γιατί θα αντιμετωπίσουμε σίγουρα ομάδες καλύτερες από μας.

Σε οποιαδήποτε περίπτωση, αν δεν φτάσουμε στους “8”, θα έχουμε αποτύχει, χωρίς δεύτερη κουβέντα.

Αυτά για αρχή και τα υπόλοιπα από κυπριακού εδάφους. Μετά από 13 Eurobasket δια ζώσης και 30 καλοκαίρια με συνέπεια στην κάλυψη της προετοιμασίας της Εθνικής για τις διεθνείς διοργανώσεις, κάτι μου λέει τα 16 χρόνια ξηρασίας πλησιάζουν στο τέλος τους! Το ότι το ταξίδι δεν συνοδεύεται με τυμπανοκρουσίες από μία μεγάλη νίκη, αλλά από μία βαριά ήττα που προβλημάτισε, αποτελεί ξεκάθαρα θετικό οιωνό! Καλή επιτυχία στην ομαδάρα μας!