Σε μια Ελλάδα που κυριαρχεί η αποκλειστική απασχόληση του τουρισμού και των μικρών επιχειρήσεων, η παραγωγική διαδικασία γενικά, εδώ και πολλές δεκαετίες βρίσκεται σε πλήρη διάλυση, επηρεάζοντας τις δυνατότητες της χώρας μας, που διώχνει τα παιδιά της στο εξωτερικό, και “βογγάει” να αποπληρώσει το τεράστιο χρέος της.

Ο πολίτες παραπονιούνται για κακοπληρωμένες δουλειές ( και έχουν τεράστιο δίκιο), ενώ ο κρατικός μηχανισμός αναζητά χρήμα για τις ανάγκες της χώρες σε όλους τους τομείς.

Μία πηγή φυσικού πλούτου της χώρας μας είναι ο χρυσός που είναι αποθηκευμένος στο υπέδαφος της Χαλκιδικής εκατομμύρια χρόνια, ο οποίος ιστορικά χρηματοδότησε την εκστρατεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου.

Εδώ και αρκετά χρόνια στην περιοχή δραστηριοποιούνται ξένες εταιρείες που βγάζουν χρυσό, ο οποίος αυτήν την περίοδο της παγκόσμιας οικονομικής δυσπραγίας είναι κάτι παραπάνω από πολύτιμος για κάθε χώρα, ειδικά στην Ευρώπη.      

Σύμφωνα με ελληνικό “επιδόσεις ρεκόρ επέτυχε το 2023η Eldorado Gold  που διαχειρίζεται και εκμεταλλεύεται τα μεταλλεία χρυσού στη Χαλκιδική.

Η παραγωγή χρυσού αυξήθηκε κατά 7%, υπερκαλύπτοντας τον στόχο.

Οπως ανακοίνωσε η εταιρεία, από τα 4 μεταλλεία της στη Χαλκιδική - και πριν ολοκληρωθεί το μεγάλο συγκρότημα στις Σκουριές - έβγαλε 485.139 ουγγιές χρυσού, δηλαδή  15.087 κιλά (ή 15,087 τόνους μετάλλου).

Με βάση την τρέχουσα χρηματιστηριακή τιμή του χρυσού (περίπου 2.030 δολάρια η ουγγιά), το μέταλλο αυτό στην τελική του μορφή (καθαρός χρυσός σε πλάκες) αξίζει 883 εκατομμύρια δολάρια (περίπου  818 εκατ. ευρώ)".

Η χρηματιστηριακή τιμή του χρυσού πραγματικά πετάει στα ύψη φτάνοντας στα 2.050 δολάρια, αποκαλύπτοντας το  τεράστιο κέρδος για την εταιρεία και την αντίστοιχη τεράστια απώλεια για το ελληνικό δημόσιο, αν αυτό εκμεταλλεύονταν τα κοιτάσματα χρυσού της περιοχής μονοπωλιακά.

Ο Πρόεδρος και Διευθύνων Σύμβουλος της εταιρείας George Burns, δήλωσε μεταξύ άλλων:
«Τα τέσσερα λειτουργικά μεταλλεία μας παρήγαγαν 485.139 ουγγιές χρυσού,με σύνολο λειτουργικών δαπανών & κεφαλαιουχικού κόστους για την υποστήριξη της τρέχουσας παραγωγής 1.220 δολ. ανά ουγγιά, σύμφωνα με τους στόχους μας”.

Από την άλλη πλευρά σύμφωνα με άλλο , “ στα Μεταλλεία Κασσάνδρας έχουμε αύξηση της παραγωγής συμπυκνωμάτων χρυσού, αργύρου, ψευδάργυρου και μολύβδου από πεντακόσιους είκοσι χιλιάδες τόνους ετησίως, σε εξακόσιες πενήντα χιλιάδες τόνους”, ανακοίνωσε η εταιρεία «Ελληνικός Χρυσός».

Η έναρξη της εμπορικής εκμετάλλευσης από την εταιρεία τού κοιτάσματος των Σκουριών, με συμπυκνώματα χρυσού και χαλκού, στα τέλη του 2025".

Για την επένδυση στις Σκουριές θα δοθούν 740 εκατομμύρια ευρώ από τα περίπου εννιακόσια εκατομμύρια, που θα διατεθούν συνολικά για την αξιοποίηση του κοιτάσματος.

Μιλάμε για ασύλληπτα κοιτάσματα χρυσού και άλλων κρίσιμων μεταλλευμάτων για την ασθμαίνουσα ελληνική οικονομία, που αναζητά κεφάλαια για το εθνικό χρέος, την άμυνα, την παιδεία, την υγεία, και άλλους τομείς της κοινωνικής ζωής.

Γιατί δόθηκαν αυτά τα στρατηγικά κοιτάσματα στην Χαλκιδική σε ξένες εταιρείες και δεν τα εκμεταλλεύεται αποκλειστικά το ελληνικό δημόσιο, αλλά ξένες ανώνυμες εταιρείες που κερδίζουν αυτές τα τεράστια κέρδη από την εξόρυξη χρυσού;

Την στιγμή που το υπουργείο Εθνικής Άμυνας, τα νοσοκομεία, ο λαός μας υποφέρει και η κυβέρνηση αναζητά κεφάλαια, ο ελληνικός χρυσός φεύγει στο εξωτερικό, χωρίς να μπορούμε να τον εκμεταλλευθούμε σχεδόν στο ελάχιστο.

Δικαιολογίες περί εδικής τεχνογνωσίας και άλλες ιστορίες καθημερινής τρέλας δεν πείθουν κανέναν.

Τα κοιτάσματα του ελληνικού χρυσού στην Χαλκιδική και αλλού, σε συνδυασμό με τα άλλα κοιτάσματα υδρογονανθράκων σε Κρήτη, Ιόνιο, Ήπειρο, και αλλού, φτάνουν και περισσεύουν, για Ελλάδα πραγματικά ισχυρή, στα πρότυπα της Νορβηγίας.     

Αυτοί οι ειδικοί που κατά καιρό μιλούν για πάμπλουτη Ελλάδα ( εισπράττοντας την χλεύη διαφόρων), ξέρουν πολύ καλά τι λένε, και καλό θα ήταν να ακουστούν από τους υπεύθυνους ασκήσεως πολιτικής στην χώρα μας, κάποτε.

Η Ελλάδα μπορεί να επιζήσει και να ανθήσει οικονομικά με τον εμπορικό στόλο της που θα σημαία ελληνική, και έδρα σε ελληνικά λιμάνια, με το υπέδαφος της και των τα κοιτάσματα υδρογονανθράκων ως κινητήριους μοχλούς ανάπτυξης.