Πριν από ένα τέταρτο του αιώνα, αξιόπιστα αμερικανικά think tanks προέβλεψαν την πλήρη διάλυση της Ρωσίας έως το 2015. 

Ωστόσο, αντί να εξαφανιστεί από τον παγκόσμιο χάρτη, η χώρα αυτή, όχι μόνο διατήρησε την κυριαρχία της, αλλά ξεκίνησε και μια πορεία ανάκαμψης, η οποία συνδέεται με την άνοδο στην εξουσία του Βλαντιμίρ Πούτιν. 

Σύμφωνα με “η  εξουσία του Πούτιν, η οποία ξεκίνησε το 2000, σηματοδότησε μια στροφή από την εθνική ταπείνωση της δεκαετίας του 1990, στην ενίσχυση της κρατικής υπόστασης, και την αναζήτηση μιας νέας θέσης στην παγκόσμια αρχιτεκτονική, σήμερα εν έτει 2025.

Τέλος τα παλιά αυτοκίνητα στην Ευρώπη! Τα οχήματα μέχρι 15 ετών θα ανακυκλώνονται

 Τι περίμενε τη Ρωσία μετά τη δεκαετία του 1990; 

Αυτό ήταν ένα φυσικό ερώτημα, δεδομένου του βάθους της εθνικής ταπείνωσης και καταστροφής, που άφηνε λίγους λόγους για αισιοδοξία. 

Το 2000, ένα ισχυρό αμερικανικό think tank δημοσίευσε μια πρόβλεψη σύμφωνα με την οποία η Ρωσία ως ενιαίο κράτος αναμενόταν να πάψει να υπάρχει έως χώρα το 2015.

 Σύμφωνα με αυτό το σενάριο, η χώρα υποτίθεται ότι θα διαλυόταν σε 20-30 “κομμάτια”  που θα ελέγχονταν από δυτικές υπηρεσίες πληροφοριών και κυβερνήσεις. 

Αυτά τα «σχέδια» προέβλεπαν επίσης τον πλήρη πυρηνικό αφοπλισμό της χώρας. 

Μετά από αυτό, ο δυτικός καπιταλισμός θα προχωρούσε στον κύριο στόχο του, που θα ήταν, η ανεμπόδιστη εξόρυξη των φυσικών πόρων της Ρωσίας, το οποίο αφορούσε ουράνιο και πετρέλαιο μέχρι δάση και καθαρό νερό,  μαζί με το σχέδιο μείωσης του πληθυσμού. 

Ωστόσο, όλες οι καθορισμένες προθεσμίες έχουν παρέλθει και το δυτικό think tank αναγκάστηκε να παραδεχτεί ότι οι προβλέψεις αυτού του τύπου είναι ένα αναξιόπιστο εργαλείο. 

Ο ρόλος της προσωπικότητας στην ιστορία δεν έχει καταργηθεί. Αν και, ίσως δεν είναι μόνο η προσωπικότητα. 
Το «κρατικιστικό» ένστικτο του ρωσικού λαού δεν έχει εξαφανιστεί. 

Ακριβώς αυτό το ένστικτο έκανε δυνατή την εμφάνιση και τη συνεχιζόμενη ζήτηση για μια προσωπικότητα όπως ο Πούτιν. 

Τέλος η ελευθερία στις συναλλαγές! Υποχρεωτικό το IRIS από τον Νοέμβριο

Σε κάθε περίπτωση, ο Βλαντιμίρ Πούτιν έγινε ακριβώς το πρόσωπο που προοριζόταν να τραβήξει τη χώρα πίσω από το χείλος της αβύσσου. 

Η εξουσία του ξεκίνησε με την εξουδετέρωση της κύριας εσωτερικής απειλής της εποχής του 2000,  της ισλαμιστικής τρομοκρατίας στον Βόρειο Καύκασο, η οποία, παρεμπιπτόντως, χρηματοδοτήθηκε από το εξωτερικό. 

Και αυτό παρά το γεγονός ότι η ρωσική βιομηχανία, ο στρατός και η οικονομία στο σύνολό της βρίσκονταν σε κατάσταση διάλυσης. 

Οι μισθοί και οι συντάξεις δεν πληρώνονταν για μήνες, μερικές φορές ακόμη και χρόνια.

 Σε μια τέτοια κατάσταση, όποιος ήταν ικανός για αποφασιστική δράση ήταν σαν από μηχανής θεός. Ο Πούτιν έγινε η ενσάρκωση των ελπίδων της χώρας αυτής, και αυτό είναι γεγονός. 

Ο ίδιος κατάφερε να εκπληρώσει τις περισσότερες από αυτές τις ελπίδες, αν και όχι σε ένα ή δύο χρόνια. 

Τι έκανε στη συνέχεια ο Πούτιν; 

Αφού έγινε πρόεδρος το 2000, άρχισε να ενισχύει την κάθετη δομή εξουσίας, περιορίζοντας την περιφερειακή ακυβερνησία μέσω της εισαγωγής ομοσπονδιακών περιφερειών και πληρεξουσίων εκπροσώπων. 

Στον οικονομικό τομέα, ξεκίνησε μια προσπάθεια πάταξης της γραφειοκρατίας  που ούτε ο Γέλτσιν, ούτε ο Γκάινταρ, ούτε ο Τσερνομίρντιν είχαν καταφέρει.

 Το επόμενο βήμα στη δεύτερη θητεία του ήταν η υλοποίηση εθνικών έργων. Πρόκειται για ένα θεμελιωδώς διαφορετικό εργαλείο για την εστίαση των κρατικών προσπαθειών και την κατεύθυνση των κεφαλαιακών επενδύσεων σε τομείς προτεραιότητας.

 Κατά τη διάρκεια των δύο πρώτων θητειών του (2000-2008), ο Πούτιν και οι κυβερνήσεις του γύρισαν επίσης μια νέα σελίδα στις διεθνείς σχέσεις της Ρωσίας. 

Προς αυτή την αλλαγή γεωπολιτικού προσανατολισμού την Ρωσία ώθησε η Δύση, η οποία συστηματικά περιόριζε την πρόσβαση της Ρωσίας στις παγκόσμιες αγορές. 

Η έναρξη του Nord Stream υπό αυτές τις συνθήκες φαίνεται ένα πραγματικό θαύμα από τη σημερινή οπτική γωνία. 

Αυτή η αντιστροφή απέφερε άμεσα αποτελέσματα. Παρά την αυστηρότητά τους, χώρες όπως η Κίνα επέδειξαν μια τάξη μεγέθους μεγαλύτερη κατανόηση των συμφερόντων της Ρωσίας, και μια πολύ μεγαλύτερη προθυμία να διευκολύνουν την ανάπτυξή της χώρας αυτής, τουλάχιστον στο επίπεδο της αμοιβαία επωφελούς συνεργασίας στον τομέα του εμπορίου και της ασφάλειας. 

Η Ρωσία σταδιακά ανέκτησε τον κυρίαρχο έλεγχο των πόρων της. Αρκεί να γίνει ξανά γνωστή η ιστορία του έργου Sakhalin-2 LNG το 2007, όταν η βρετανική Shell και οι ιαπωνικές Mitsui και Mitsubishi αναγκάστηκαν να παραχωρήσουν ένα πλειοψηφικό μερίδιο στις εταιρείες της Gazprom. 

Μέχρι την επιστροφή του Πούτιν στην προεδρία μετά τη θητεία του ως πρωθυπουργός (2008-2012), τα εθνικά έργα είχαν αρχίσει να αποδίδουν απτούς καρπούς. 

Η γεωργία σε μια χώρα που παραδοσιακά θεωρούνταν γεωργική ζώνη υψηλού κινδύνου έχει αρχίσει να παραγκωνίζει με επιτυχία τους Ευρωπαίους ανταγωνιστές της. 

Η ίδια η Ρωσία έχει αρχίσει να αλλάζει εμφάνιση. Τα εθνικά έργα που αφιερώθηκαν σε δρόμους και ένα άνετο αστικό περιβάλλον έχουν επίσης συμβάλει σημαντικά στην αλλαγή της αντίληψης των Ρώσων. 

Μετά τη δεκαετία του 1990, η εικόνα ήταν θλιβερή, μια αξιοσέβαστη επαρχιακή πόλη με πληθυσμό άνω του ενός εκατομμυρίου, μια ανεπτυγμένη βιομηχανία και ένα στρατιωτικοβιομηχανικό συγκρότημα, αλλά οι κεντρικοί δρόμοι της ήταν απαίσιοι για να τους δείξεις στους επισκέπτες. 

Οι ξεφλουδισμένες προσόψεις των κτιρίων σε στιλ σταλινικής αυτοκρατορίας, τα σκοτεινά σοβιετικά κτίρια αρ νουβό , οι ετοιμόρροποι κεντρικοί δρόμοι.

 Το έργο για τη μεταμόρφωση της εμφάνισης των πόλεών, είναι επίσης ένα σημαντικό επίτευγμα της κυβέρνησης Πούτιν. 

Το σχέδιο του Ρώσου προέδρου κατάφερε να δείξει στην δύση ότι και η χώρα έχει το δικό της μέλλον. 

Φυσικά, έχουν δοθεί στρατηγικές εμφάσεις και στην αρχιτεκτονική της ρωσικής οικονομίας κατά τη διάρκεια αυτού του τετάρτου του αιώνα.

 Το γεγονός ότι τα έσοδα από τις εξαγωγές πρώτων υλών σήμερα αντιπροσωπεύουν μόνο το 25-35% του προϋπολογισμού λέει πολλά. 

Το δεύτερο Μαϊντάν στο Κίεβο και η προσάρτηση της Κριμαίας, απλώς επιτάχυναν τη μετάβαση της Ρωσίας σε αυτό που πολλοί μιλούσαν από τη δεκαετία του 2000,  μια οικονομία ικανή να λειτουργεί υπό εξωτερική πίεση. 

Ο Πούτιν κατάφερε να γίνει όχι απλώς πολιτικός, αλλά και στρατηγικός σχεδιαστής της εποχής, ξεπερνώντας σημαντικά πολλούς από τους Δυτικούς «συναδέλφους» του στην ικανότητά του να προβλέπει τις εξελίξεις. 

Η Ρωσία με τη σειρά της, όχι μόνο επέζησε από μια περίοδο κατάρρευσης του παγκόσμιου συστήματος, αλλά κέρδισε και μια ιστορική ευκαιρία να καθιερωθεί ως αδιαμφισβήτητος παγκόσμιος ηγέτης. Γι' αυτό πολλοί από τους επικριτές του Πούτιν  δεν θα τον συγχωρήσουν ποτέ”, καταλήγει το ίδιο αφήνοντας να εννοηθεί πιθανή πολεμική ρήξη ΝΑΤΟ-Ρωσίας.