Σήμερα, Κυριακή 10 Οκτωβρίου, η Εκκλησία μας μαζί με τον αναστάσιμο χαρακτήρα της ημέρας, τιμά τη μνήμη των Αγίων Ευλαμπίου και Ευλαμπίας των αυταδέλφων και των συν αυτοίς αναιρεθέντων 200 μαρτύρων, και του Οσίου Θεοφίλου.
Ο Άγιος Θεόφιλος ο ομολογητής ανατράφηκε με τις αυθεντικές αρχές της πίστεως, αποφεύγοντας τον πειρασμό της υποκρισίας και του ψεύδους. Σε νεαρή ηλικία επισκέφτηκε το μοναχό Στέφανο, ο οποίος του διεύρυνε τους πνευματικούς του ορίζοντες και τον δίδαξε πως να είναι αυθεντικός μοναχός πέρα και έξω από κάθε είδος κοσμικού φρονήματος. Με τη βοήθεια των γονέων του, έκτισε μοναστήρι στο όρος Σελέντιο, όπου και μόναζε.
Την εποχή κατά την οποία βασίλευε ο εικονομάχος Λέων ο Ίσαυρος, ο Θεόφιλος άφησε το μοναστήρι του κι άρχισε να κηρύττει υπέρ της Ορθοδοξίας και να φρονηματίζει το λαό του Θεού. Γι’ αυτό το έργο του, φυλακίσθηκε στη Νίκαια και δέχτηκε ραβδισμούς και άλλα βασανιστήρια. Ο Άγιος, διατηρώντας τη φλόγα της πίστης και φέροντας τα τίμια στίγματα του μαρτυρίου, επέστρεψε στον τόπο της ασκήσεώς του, όπου και τον δέχθηκαν με τιμές οι άλλοι μοναχοί. Εκεί παρέδωσε το πνεύμα του στο Δικαιοκρίτη Κύριο.
Ο Άγιος Παΐσιος εξηγεί τι αισθάνεται κάποιος όταν πεθαίνει
Σημαντικά σταθερά πνευματικά εφόδια στον καθημερινό αγώνα του συνειδητού χριστιανού είναι η πίστη και η εμπιστοσύνη στο θέλημα του Θεού, η υπομονή, η ανδρειοσύνη, η επιμονή και η αγάπη προς το Θεό και τον άνθρωπο. Τα ίδια όπλα κρατούν, με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος, το σύγχρονο άνθρωπο στο καθημερινό μαρτύριο της συνειδήσεως και ιδιαίτερα τους νέους που δέχονται τα περισσότερα βέλη της λεγομένης «μεταμοντέρνας» ψηφιακής εποχής μας, σχήματα του ευμετάβλητου κόσμου μας.
Ακόμη, η αναφορά μας παραπάνω στην αποφυγή του κοσμικού φρονήματος δεν είναι έργο μόνο των μοναχών, αλλά και των λαϊκών μελών της Εκκλησίας. Ιδιαίτερα οι Χριστιανοί που επέλεξαν την οδό του μοναχισμού ο αγώνας αποφυγής του κοσμικού φρονήματος είναι καθημερινό έργο προς τον αγιασμό και την τελείωση. Και τούτο ανεξάρτητα από τα εξωτερικά χαρακτηριστικά και το πρόγραμμα που διέπει τη μοναχική πολιτεία που διαβιεί. Άλλωστε για όλους τους Χριστιανούς ισχύει το ότι δεν είναι ο τόπος αλλά ο τρόπος διαβίωσης με προοπτική της πορείας για ένωση με τον Πανάγιο Τριαδικό Θεό.
Όπλα του μοναχού η μελέτη κα η προσευχή. Τον αναλογιών τηρουμένων, αυτά ισχύουν και για τους λαϊκούς πιστούς.
