Στο τέλος τελέστηκε Δοξολογία για την 109^η επέτειο της απελευθερώσεως της πόλεως από τον τουρκικό ζυγό παρουσία των τοπικών πολιτικών και στρατιωτικών αρχών.

Ακολούθησε τρισάγιο και κατάθεση στεφάνων στο ηρώο της πόλεως, ενώ η καθιερωμένη στρατιωτική και μαθητική παρέλαση δεν πραγματοποιήθηκε εξαιτίας των ειδικών υγειονομικών μέτρων.

Ο Σεβασμιώτατος στην ομιλία του ανέφερε μεταξύ άλλων: Ὁ Ἑλληνισμός ὅπου γῆς τιμᾶ φέ­τος τήν ἐπέτειο τῶν 200 χρόνων ἀπό τήν ἔναρξη τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπαναστάσεως. Τιμᾶ τό ψυχικό σθέ­νος τῶν προγόνων του νά ἀπο­φα­σίσουν νά ξεσηκωθοῦν γιά νά ἀποτινάξουν τή σκλαβιά καί νά ἀποκτήσουν τήν ἐλευθερία. 

Δέν εἶχαν ζήσει ἐλεύθεροι οὔτε οἱ ἴδιοι οὔτε οἱ πατέρες καί οἱ πατέρες τῶν πατέρων τους, ὅμως γνώριζαν τί σημαίνει σκλαβιά, τί σημαίνει νά εἶσαι ὑπόδουλος καί μάλιστα σέ ἕναν ἀλλόθρησκο δυνάστη. Γνώρι­ζαν τί σημαίνει ὁ κατακτητής νά ἀγωνίζεται νά σέ κάνει νά ξεχάσεις ποιός εἶσαι καί τί πιστεύεις, γιά νά ξεχάσεις στή συνέχεια ὅτι εἶσαι σκλαβωμένος. 

Γι᾽ αὐτό ἀκριβῶς καί ἐπαναστάτη­σαν οἱ πρόγονοί μας. Μπορεῖ οἱ δικοί τους πατέρες νά μήν εἶχαν κατορθώσει νά τούς χαρίσουν τήν ἐλευθερία, τούς εἶχαν κληροδο­τή­σει ὅμως τίς προϋποθέσεις γιά νά τήν διεκδικήσουν: τήν πίστη στόν Χριστό καί τήν ἐθνική συνείδηση. 

Γι᾽ αὐτό καί ἀγωνίσθηκαν ὄχι μό­νο μέχρι νά ἐλευθερώσουν ἕνα μέ­ρος τῆς σκλαβωμένης πατρίδος, ἀλλά μέχρι νά ἐλευθερώσουν ὅσο μποροῦσαν μεγαλύτερο τμῆμα τῆς Ἑλληνίδος γῆς, ὅσο μποροῦσαν πε­ρισ­σότερους ὑπόδουλους Ἕλλη­νες.

Ἡ ἑκατοστή ἐνάτη ἐπέτειος τῶν ἐλευθερίων τῆς πόλεώς μας πού πανηγυρικά ἑορτάζουμε σήμερα ἐντάσ­σεται, λοιπόν, χωρίς ἀμφιβο­λία στό πλαίσιο τῶν ἀγώνων πού ξεκίνησαν οἱ πρόγονοί μας, ὅταν σήκωσαν τά λάβαρα τῆς ἐπαναστά­σεως στίς 25 Μαρτίου τοῦ 1821. Ὁ ἀγώνας πού ξεκίνησε τότε μέ τή συμπαράσταση ἀγωνιστῶν καί ἀπό τή Μακεδονία, ὅπως τοῦ ἡρωικοῦ γέρο-Καρατάσου ἀπό τή γειτονική Δοβρᾶ, συνεχίσθηκε μέχρι τό 1912, ὅταν ὁ ἑλληνικός στρατός, ἄνδρες ἀπό τή νότια Ἑλλάδα καί τήν Κρή­τη, εἰσῆλθαν τό ξημέρωμα τῆς 16ης Ὀκτωβρίου τοῦ 1912 στήν πό­λη τῆς Βεροίας, γιά νά τήν ἀπαλ­λάξουν ἀπό τόν βαρύ τουρκικό ζυγό καί νά διώξουν ὁριστικά τό σκοτάδι τῆς σκλαβιᾶς πού τήν πλά­κωνε γιά σχεδόν πεντακόσια χρό­νια.

Οἱ πατέρες καί οἱ μητέρες μας, πού ξεχύθηκαν ἐκείνη τήν ἡμέρα στούς δρόμους τῆς Βεροίας γιά νά ὑποδε­χθοῦν τόν ἐλευθερωτή ἑλληνικό στρατό καί ξεδίπλωσαν τίς φυλαγ­μέ­νες γιά αὐτή τή μεγάλη στιγμή ἑλληνικές σημαῖες καί ἔτρεξαν νά κτυπήσουν χαρμόσυνα τίς καμπά­νες τῶν ἐκκλησιῶν, ἀπέδειξαν μέ τή στάση τους ὅτι οἱ θυσίες καί τά μαρτύρια τόσων γενεῶν σκλαβω­μέ­νων Ἑλλήνων, προκειμένου νά μήν χάσουν τήν πίστη τους στόν Χριστό, νά μήν χάσουν τήν ἐθνική τους ταυτότητα, νά μήν χάσουν τήν ἐλπίδα τους ὅτι «ἡ λευτεριά σάν τῆς αὐγῆς τό φεγγοβόλο ἀστέ­ρι» θά φέρει καί γι᾽ αὐτούς «τῆς νύχτας τό ξημέρωμα», δέν πῆγαν χαμένα, ἀλλά ἔφεραν τό ποθητό ἀποτέλεσμα, ἔφεραν τή χαρμόσυνη ἡμέρα τῆς ἐλευθερίας τους ἀλλά καί τῆς δικῆς μας ἐλευθερίας.

Γι᾽ αὐτό καί ἐμεῖς σήμερα ἑορτά­ζοντας καί τιμώντας τήν ἀπελευ­θέρωση τῆς πόλεώς μας, ἑορτάζο­ντας καί τιμώντας τούς ἀγῶνες καί τίς θυσίες τῶν πατέρων μας, γιά νά ζοῦμε ἐμεῖς σήμερα ὡς ἐλεύθεροι Ἕλληνες, ἀκολουθοῦμε τά βήματά τους. Βγαίνουμε στούς δρόμους τῆς πόλεως μας, ὅπως καί οἱ πατέρες μας, γιά νά ὑποδεχθοῦμε τόν στρα­τό μας, πού παρελαύνει τιμητικά, σέ ἀνάμνηση τῆς εἰσόδου τοῦ ἑλ­ληνικοῦ στρατοῦ στίς 16 Ὀκτω­βρίου τοῦ 1912 τή Βέροια ἐλευθε­ρώνοντάς την ἀπό τούς Τούρκους. Συρρέουμε στούς ἱερούς ναούς μας γιά νά δοξάσουμε τόν Θεό καί νά προσευχηθοῦμε γιά τήν ἀνάπαυση τῶν ψυχῶν τῶν ὑπέρ τῆς πίστεως καί τῆς πατρίδος πεσόντων πατέ­ρων καί ἀδελφῶν μας, ὅπως καί ἐκεῖνοι, καί χτυποῦμε πανηγυρικά τίς καμπάνες τῶν ἐκκλησιῶν μας, συμμετέχοντας στό χαρμόσυνο γε­γονός τῆς ἀπελευθερώσεως τῆς πόλεώς μας.

Ἡ σημαντικότερη ὅμως τιμή πού ὀφείλουμε νά ἀπονείμουμε στούς πατέρες μας, οἱ ὁποῖοι θυσιάσθη­καν γιά νά μᾶς χαρίσουν τήν ἐλευ­θερία, εἶναι νά ἀκολουθήσουμε τό παράδειγμά τους, τό παράδειγμα τῆς ζωῆς τους. Ἐκεῖνοι μέ κόπους καί θυσίες κατόρθωσαν νά διατη­ρή­σουν, ὅπως εἴπαμε, καί τήν πίστη καί τήν ἐθνική τους συνεί­δηση, κάτω ἀπό τραγικές συνθῆκες καταπιέσεως καί διωγμῶν ἀπό τόν Τοῦρκο δυνάστη. Μέ τήν πίστη ὅμως καί τή συναίσθηση τῆς ἑλλη­νικότητός τους κατόρθωσαν νά κερδίσουν καί τήν ἐλευθερία.

Ἐμεῖς ἔχουμε τήν ἐλευθερία πού ἐκεῖνοι μᾶς χάρισαν· γι᾽ αὐτό καί ἔχουμε μεγαλύτερο χρέος νά δια­τηρήσουμε ὅσα ἀποτελοῦν τήν ἐθνική μας ἰδιοπροσωπία: τήν πί­στη καί τήν ἐθνική μας συνείδηση. Ἡ ἐποχή μας εἶναι κρίσιμη, καί τό χρέος μας εἶναι μεγάλο: νά στα­θοῦμε ἀντάξιοι τῶν πατέρων μας, διατηρώντας τήν πίστη στόν Θεό, στόν ὁποῖο ὀφείλουμε τήν ἐλευ­θε­ρία μας, καί φυλάσσοντας τήν ἑλ­ληνική μας ταυτότητα, τή γλώσσα μας καί τήν ἱστορία μας, πού εἶναι ἀλληλένδετα μέ τήν πίστη μας στόν Θεό. Καί παρακαλώντας τον σήμερα νά ἀναπαύσει τίς ψυχές τῶν ἡρωικῶν νεκρῶν μας, ἄς τόν παρακαλοῦμε καί σήμερα καί πά­ντοτε νά διαφυλάττει τήν πα­τρίδα ἐλεύθερη στούς αἰῶνες.