Kι εσύ θα φύγεις, και θα περάσεις, και θα ξεχάσεις, κι εγώ θα μείνω να αργοσβήνω σε μια γωνιά…
Ένα ρολόι σταματημένο, ένα καράβι ναυαγισμένο, ένα σπουργίτι κυνηγημένο απ’ το χιονιά…
Τι μ’ έπιασε και τραγουδάω Βοσκόπουλο, θα με ρωτήσετε. Όχι, δεν φταίει ο βροχερός καιρός εδώ στην Αττική, ούτε η μουντάδα που αντικρίζω έξω από το παράθυρο. Η θλίψη που προκαλεί η εικόνα που φτάνει στις τηλεοράσεις μας από το Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας αποτελεί πηγή της μελαγχολίας μου.
Γιατί αυτό ακριβώς είναι ο μπασκετικός Ολυμπιακός, εδώ και μερικούς μήνες: Ένα ρολόι που σταμάτησε εκείνο το βράδυ της 13ης Φεβρουαρίου κάπου στα αποδυτήρια του ΟΑΚΑ. Ένα καράβι που ναυάγησε οριστικά τρεις μέρες νωρίτερα, το απόγευμα της 10ης Φεβρουαρίου όταν διέρρευσε η ιδιωτική συνομιλία Ελλήνων παικτών της ομάδας σε μέσα ιδιοκτησίας του Δημήτρη Γιαννακόπουλου. Για να είμαστε, μάλιστα, απόλυτοι στους χαρακτηρισμούς μας δεν διέρρευσε ακριβώς. Κάποιος παίκτης του Ολυμπιακού (γιατί η συζήτηση ήταν κλειστή) θεώρησε σκόπιμο να τη σερβίρει στο πιάτο του ανθρώπου που έχει αναχθεί ως ο νούμερο ένας πολέμιος των αδελφών Αγγελόπουλων.
Διαβάστε τη συνέχεια στο
