Ο πρίγκιπας Χάρι αποκάλυψε ότι ζήτησε βοήθεια από σύμβουλο όταν έφτασε ένα βήμα πριν την κατάρρευση μετά από χρόνια που πέρασε χωρίς να σκέφτεται για τον θάνατο της μητέρας του.
Ο Χάρι ήταν μόλις 12 ετών όταν η πριγκίπισσα Νταϊάνα σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα, αλλά όπως δήλωσε ο ίδιος χρόνια αργότερα και συγκεκριμένα πριν γίνει 30, και αφού πέρασε δύο χρόνια «απόλυτου χάους», άρχισε να διαχειρίζεται τον θρήνο του.
«Ο δικός μου τρόπος να το αντιμετωπίσω ήταν να χώσω το κεφάλι μου στην άμμο, αρνούμενος να σκεφτώ ποτέ τη μαμά μου, επειδή που θα βοηθούσε αυτό;», είπε σε αποκλειστική συνέντευξη στην Telegraph και συνέχισε: «(Σκέφτηκα) θα σε κάνει μόνο λυπημένο, δεν θα την φέρει πίσω. Έτσι από μία συναισθηματική πλευρά, ήμουν κάπως σαν “εντάξει, μην αφήσεις ποτέ τα συναισθήματά σου να γίνουν μέρος σε οτιδήποτε”. Έτσι ήμουν ένας τυπικός 20άρης, 25άρης, 28άρης που τριγυρνούσε με το σύνθημα ότι “η ζωή είναι υπέροχη” ή “η ζωή είναι εντάξει”, και αυτό ήταν ακριβώς. Και μετά άρχισα να κάνω κάποιες συζητήσεις και ξαφνικά μάλιστα, όλη αυτή η θλίψη που δεν είχα ποτέ επεξεργαστεί άρχισε να έρχεται στο προσκήνιο και ήταν κάπως σαν να υπάρχουν πράγματι πολλά πράγματα εδώ που πρέπει να χειριστώ».
Όπως τόνισε ο νεαρός πρίγκιπας, έβαλε στην άκρη τα αισθήματά του μετά το θάνατο της μητέρας του το 1997. «Μπορώ να πω με σιγουριά ότι η απώλεια της μητέρας μου στην ηλικία των 12, και ως εκ τούτου το κλείσιμο όμως των συναισθημάτων μου για τα τελευταία 20 χρόνια, είχαν μία αρκετά σοβαρή επίδραση όχι μόνο στην προσωπική μου ζωή, αλλά και στη δουλειά μου επίσης», είπε συγκεκριμένα.
Τελικά, ζήτησε βοήθεια όταν ο αδερφός του ο Δούκας του Κέμπριτζ του είπε: «Κοίτα, πρέπει πραγματικά να το αντιμετωπίσεις αυτό. Δεν είναι φυσιολογικό να νομίζεις ότι τίποτα δεν σε έχει επηρεάσει».
Όπως εξήγησε όμως ο 32χρονος πρίγκιπας το γεγονός ότι έπρεπε να αντιμετωπίσει τη θλίψη του ενώ ταυτόχρονα βρισκόταν στο επίκεντρο τον έφερε «πολύ κοντά σε ολοκληρωτική κατάρρευση σε πολλές περιπτώσεις».
Παράλληλα, δεν δίστασε να αποκαλύψει ότι είχε φτάσει κοντά στο να δώσει μπουνιά σε κάποιον όταν ήταν 28 ετών. Τελικά, αυτό που τον βοήθησε να αντιμετωπίσει την επιθετικότητά του ήταν η πυγμαχία.
Συνεχίζοντας, ο 32χρονος αναφέρθηκε και στο γεγονός ότι πήγε δύο φορές στο Αφγανιστάν καθώς επί 10 χρόνια υπηρετούσε ως αξιωματικός στον στρατό, και εξήγησε ότι οι ανησυχίες για την ψυχική του υγεία δεν σχετίζονταν με τη σύγκρουση εκεί. «Αν κοιτάξεις πίσω στο γεγονός ότι έχασα τη μητέρα μου στην ηλικία των 12, σε μία κάποιου είδους δημόσια πλατφόρμα, και μετά όλα τα υπόλοιπα που συμβαίνουν όταν βρίσκεσαι στο προσκήνιο, και αυτού του είδους ο ρόλος και οι πιέσεις που έρχονται μαζί του και μετά το να πηγαίνεις στο Αφγανιστάν και μετά να δουλεύεις στη μονάδα ανάρρωσης προσωπικού με όλους τους στρατιώτες καθώς και το να ασχολείσαι με τα ζητήματα τους. Ο καθένας θα έβλεπε αυτό και θα έλεγε “ΟΚ, πρέπει να υπάρχει κάποιο πρόβλημα με εσένα, δεν μπορεί να είσαι εντελώς φυσιολογικός, πρέπει να υπάρχει κάτι λάθος”».
Ωστόσο ο ίδιος τόνισε για αυτό: «Μπορώ να πω με ασφάλεια ότι δεν σχετίζεται με το Αφγανιστάν. Δεν είμαι από εκείνους που αναγκάστηκα να δω τον καλύτερό μου φίλο να ανατινάζεται δίπλα μου και να πρέπει να εφαρμόσω αιμοστατική ταινία και στα δυο τους πόδια. Ευτυχώς, δόξα τω Θεώ, δεν ήμουν ένας από αυτούς τους ανθρώπους».
Τη συνέντευξη πήρε για τα podcast της Telegraph η Bryony Gordon η οποία στο παρελθόν έχει μιλήσει για τη μάχη της ενάντια στη βουλιμία και την ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή και η οποία θα συμμετέχει στον μαραθώνιο για την ψυχική υγεία που διοργανώνεται στο Λονδίνο. Εκεί, στο τέλος της διαδρομής, θα βρίσκεται τόσο ο πρίγκιπας Χάρι όσο και ο αδερφός του Γουίλιαμ με τη σύζυγό του Κέιτ και θα δώσουν τα μετάλλια στους νικητές.
Στην ερώτηση της Gordon πάντως αν έχει επισκεφθεί ποτέ ψυχίατρο ο Χάρι απάντησε: «Το έχω κάνει μερικές φορές, περισσότερο από μερικές φορές, αλλά είναι υπέροχο. Λόγω της διαδικασίας που πέρασα τα τελευταία δυόμισι χρόνια, τώρα μπορώ να πάρω τη δουλειά μου στα σοβαρά, μπορώ να πάρω στα σοβαρά και την προσωπική μου ζωή επίσης, και μπορώ να ρίξω αίμα, ιδρώτα και δάκρυα σε πράγματα που πραγματικά κάνουν τη διαφορά και πράγματα που πιστεύω ότι θα κάνουν τη διαφορά σε όλους τους άλλους».
