Οι ιδρυτές του μικρού εκδοτικού οίκου Tunglio έχουν αποφασίσει να τυπώνουν βιβλία μόνο όταν έχει πανσέληνο και μετά να καίνε όσα περισσεύουν…
Tunglio σημαίνει φεγγάρι στα Ισλανδικά και οι δύο ιδρυτές του τυπώνουν μόνο 69 αντίτυπα όσων βιβλίων αποφασίζουν να εκδώσουν.
Οι ενδιαφερόμενοι αγοραστές πρέπει να σπεύσουν να αγοράσουν τα βιβλία την ίδια νύχτα καθώς οι εκδότες καίνε τα περισσευούμενα την επόμενη μέρα.
Ο συγγραφέας Dagur Hjartarson και ο καλλιτέχνης Ragnar Helgi Ólafsson εξηγούν το σκεπτικό πίσω από την πρωτότυπη λειτουργία του οίκου τους: «Για μια ένδοξη βραδιά τα βιβλία και οι συγγραφείς τους είναι απολύτως ζωντανοί. Το επόμενο πρωί μπορούν όλοι να συνεχίσουν τις ζωές τους».
Όταν οι ιδρυτές ρωτήθηκαν για τα έσοδα της επιχείρησης τους αυτοί απάντησαν πως «το Tunglio δεν είναι μια επιχείρηση, οπότε δεν υπάρχει επιχειρηματικό μοντέλο».
Αλλά σκοπός του όλο εγχειρήματος δεν είναι ούτε να κάνουν σάτιρα ή κάποια πολιτική δήλωση: «Ο σκοπός είναι να μην κάνουμε καμία δήλωση. Δεν παίρνουμε τους κανόνες του παιχνιδιού στα σοβαρά, οπότε αυτό μπορεί να εκλαμβάνεται σαν σάτιρα».
Το μόνο που θεωρούν ότι αξίζει σημασίας είναι η καλλιτεχνική πράξη του να καις τα βιβλία: «Είναι μια ποιητική και όχι μια πολιτική πράξη».
Επιπλέον, αναφέρουν πως για την καύση των βιβλίων χρησιμοποιούν Γαλλικό κονιάκ πρώτης ποιότητας και υπογραμμίζουν πως η πράξη «δεν έχει σε τίποτα να κάνει με την ιστορία, την λογοκρισία ή γενικότερα την πολιτική».
Αντ’ αυτού, η όλη διαδικασία σχετίζεται με την πολιτική που πρεσβεύει το βιβλίο αυτό κάθε αυτό: «Συμπεριφέρονται στο βιβλίο σαν να είναι ένα πολυτελές προϊόν, το θέλουν για την εμπορική του αξία και όχι για το περιεχόμενο του».
«Όλα αυτά μπορεί να ακούγονται παράλογα και λυπούμαστε γι’αυτό. Αλλά στην πραγματικότητα δεν λυπούμαστε. Απλώς προσπαθούμε να κάνουμε αυτό που αισθανόμαστε και αντιλαμβανόμαστε ως αστείο και όμορφο» εξομολογούνται οι δύο ιδρυτές.
Και συμπληρώνουν πως «υπάρχει μια αντίφαση στο κέντρο όλων των πραγμάτων, όπως και στο εγχείρημα μας. Αγαπάμε αλλά παράλληλα μισούμε το γεγονός ότι τα βιβλία επιδιώκουν την διαιώνιση τους και εμείς από την πλευρά μας προσπαθούμε να συμφιλιώσουμε τους εαυτούς μας με την παροδικότητα, καίγοντας τα».
Κλείνοντας αναφέρονται για ακόμη μια φορά στην ποιητική διάσταση του οίκου τους: «Η λογική βάση της οποίας δρούμε είναι αυτή ενός ποιήματος και όχι ενος πεζογραφήματος, οπότε κατανοούμε ότι δεν είναι εύκολο να γίνει αποδεκτή».
