Το μυστήριο της πραγματικής εμφάνισης του Μότσαρτ μπορεί επιτέλους να λυθεί, αφού οι επιστήμονες ανακατασκεύασαν το ζωντανό του πρόσωπο από το κρανίο του.

Ο συνθέτης είναι ένας γίγαντας της δυτικής μουσικής, αλλά η εμφάνισή του καλύπτεται από μυστήριο, με τα περισσότερα πορτρέτα του να έχουν ζωγραφιστεί πολύ μετά το θάνατό του.

Και οι λίγες απεικονίσεις του που σώζονται από τη ζωή του ποικίλλουν, με κάποιες να τον δείχνουν σε παιδική ηλικία, άλλες να είναι ελλιπείς και άλλες να αμφισβητείται η αυθεντικότητά τους.

Το 1962, ο μουσικολόγος Άλφρεντ Αϊνστάιν έγραψε: «Κανένα γήινο απομεινάρι του Μότσαρτ δεν έχει επιβιώσει εκτός από μερικά άθλια πορτρέτα, από τα οποία κανένα δύο δεν είναι ίδιο».

Αλλά τώρα το πρόσωπο του διάσημου κλασικού μουσικού μπορεί επιτέλους να αποκαλυφθεί, αφού ένα κρανίο που του αποδίδεται χρησιμοποιήθηκε για την ανακατασκευή του ομοιώματός του.

Ο Cicero Moraes, εμπειρογνώμονας στον τομέα των εγκληματολογικών ανακατασκευών προσώπου, δήλωσε ότι έμαθε για το κρανίο από καθαρή τύχη ενώ ασχολούνταν με ένα άλλο έργο.

Είπε: «Η ομάδα μας εργάζεται για πάνω από μια δεκαετία σε προσεγγίσεις προσώπου, βοηθώντας κατά καιρούς τις εγκληματολογικές ομάδες της αστυνομίας και ανακατασκευάζοντας συνεχώς ιστορικές προσωπικότητες.

'Κατά τη διάρκεια προηγούμενων μελετών, ανακαλύψαμε τυχαία ότι υπήρχε ένα κρανίο που αποδίδεται στον Μότσαρτ'.

Και συνέχισε: «Υπήρχαν εικόνες του κρανίου με χωρικές αναφορές, ώστε να είναι δυνατή η ανακατασκευή του. Η κατάσταση ήταν καλή, αν και η κάτω γνάθος δεν περιλαμβανόταν και έλειπαν ορισμένα δόντια. Αλλά ήταν δυνατό να ανακατασκευαστούν αυτά και να ανακτηθεί το πλήρες κρανίο μέσω στατιστικών δεδομένων και ανατομικής συνοχής. Η διεθνής ομάδα ξεκίνησε με την εικονική ανακατασκευή του κρανίου.

Στη συνέχεια συνδυάστηκαν διάφορες τεχνικές για να προκύψει η τελική ανακατασκευή.

Ο κ. Moraes, επικεφαλής συγγραφέας της νέας μελέτης, δήλωσε: «Χρησιμοποιήσαμε δείκτες πάχους μαλακών ιστών, οι οποίοι μας επέτρεψαν να πάρουμε μια ιδέα για τα όρια του δέρματος στο πρόσωπο.

«Προβάλλαμε επίσης κάποιες δομές όπως η μύτη, τα αυτιά, τα χείλη κ.λπ. Και τα δύο βασίστηκαν σε μετρήσεις που ελήφθησαν από εκατοντάδες ενήλικα ευρωπαϊκά άτομα, παρέχοντας μια ισχυρή βάση για προσέγγιση».

Και συνέχισε: «Για να συμπληρώσουμε τα δεδομένα, χρησιμοποιήσαμε επίσης την τεχνική της ανατομικής παραμόρφωσης, προσαρμόζοντας το κεφάλι ενός εικονικού δότη ώστε να ταιριάζει με τις παραμέτρους του κρανίου που αποδίδεται στον Μότσαρτ.

«Με αυτόν τον τρόπο θα δημιουργούνταν ένα συμβατό πρόσωπο. Αφού διασταυρώσαμε όλα τα δεδομένα, είχαμε μια βασική προτομή, η οποία ολοκληρώθηκε με την τοποθέτηση των μαλλιών και του ρουχισμού σύμφωνα με τις αναφορές της εποχής. Το ολοκληρωμένο πρόσωπο είχε μια χαριτωμένη όψη», είπε.

Το μυστήριο της εμφάνισης του Μότσαρτ απασχολεί εδώ και καιρό τους ακαδημαϊκούς.

Ο Άλφρεντ Αϊνστάιν έγραψε κάποτε: «Δεν έχουμε τίποτα που να μας δίνει μια ιδέα για τη φυσική εμφάνιση του Μότσαρτ, εκτός από μερικούς μέτριους καμβάδες που δεν μοιάζουν καν μεταξύ τους».

Ο μουσικολόγος, Arthur Schuring, είχε παρόμοια άποψη.

Έγραψε το 1913: «Ο Μότσαρτ έχει αποτελέσει το αντικείμενο περισσότερων πορτρέτων που δεν σχετίζονται καθόλου με την πραγματική του εμφάνιση από οποιονδήποτε άλλο διάσημο άνδρα.

Η λατρευτική υστεροφημία δεν έχει συλλάβει μια πιο λανθασμένη φυσική εικόνα οποιουδήποτε άλλου διάσημου».

Ο κ. Moraes σημείωσε ότι το πιο διάσημο πορτρέτο του Μότσαρτ, από την Barbara Krafft, ζωγραφίστηκε το 1819 - 28 χρόνια μετά το θάνατο του συνθέτη.

Ωστόσο, η νέα ανακατασκευή ταίριαζε απόλυτα με δύο πορτρέτα που σώζονται από τη ζωή του συνθέτη.

Το ένα ήταν ένα ημιτελές πορτρέτο του Joseph Lange, γύρω στο 1783, το οποίο περιγράφηκε από τη σύζυγο του Μότσαρτ, Constanze, ως «μακράν η καλύτερη ομοίωσή του».

Το άλλο ήταν ένα σκίτσο της Dora Stock από το 1789.

Ο κ. Moraes δήλωσε: «Κατά τη διαδικασία προσέγγισης του προσώπου, δεν τα χρησιμοποιήσαμε ως σημείο αναφοράς για τη μοντελοποίηση, καθώς οι παράμετροι πρέπει να ακολουθούν δημοσιευμένες και αξιολογημένες τεχνικές. Μόνο αφού ολοκληρώσαμε την προτομή μπορούσαμε να τη συγκρίνουμε με τις εικόνες του. Στην προκειμένη περίπτωση, ήταν αρκετά συμβατή και με τα δύο έργα».

Ωστόσο, το ίδιο το κρανίο δεν είναι χωρίς αντιπαραθέσεις.

Υποτίθεται ότι βρέθηκε 10 χρόνια μετά τον θάνατο του Μότσαρτ από έναν νεκροθάφτη που θυμήθηκε τη θέση του άσημου τάφου του στη Βιέννη.