Κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στην Ουκρανία, ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας απευθύνθηκε στον Βολοντίμιρ Ζελένσκι, υπογραμμίζοντας με έμφαση πως οι Κύπριοι, έχοντας βιώσει την εισβολή, την προσφυγιά και τη συνεχιζόμενη κατοχή, είναι σε θέση να κατανοήσουν το δράμα του ουκρανικού λαού βαθύτερα από τον καθένα.
Ωστόσο, η τοποθέτηση αυτή δεν βρήκε ανταπόκριση. Δεν υπήρξε καμία απολύτως αντίδραση ή σχόλιο από τον Ουκρανό Πρόεδρο. Μπροστά σε αυτή τη σιωπή, ο Νίκος Χριστοδουλίδης παρέμεινε αδρανής, καθώς η διπλωματική του ευγένεια δεν του επέτρεψε να αντιδράσει, αποδεχόμενος ουσιαστικά την απαξίωση.
Το Σύνδρομο του Εξευμενισμού
Αυτή η στάση ανοχής φαίνεται να αποτελεί πλέον συνήθεια, καλλιεργημένη από τη διαχρονική στάση έναντι των Τούρκων. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του ΟΑΣΕ: Ενώ η Κύπρος συναίνεσε ώστε να λάβει η Τουρκία την Προεδρία, τώρα που τη διεκδικεί η Κυπριακή Δημοκρατία, ο ΥΠΕΞ Κωνσταντίνος Κόμπος εκφράζει παράπονα για εμπόδια από «ξένο κράτος», φοβούμενος ακόμη και να κατονομάσει ρητώς την Τουρκία.
Πρόκειται για μια νοοτροπία εξευμενισμού που μας καθιστά ομήρους της Άγκυρας, με την ηγεσία να κινείται διαρκώς μεταξύ υποχωρήσεων και ψευδαισθήσεων στο Κυπριακό.
Στρατηγική ή Προετοιμασία Υποχώρησης;
Εύλογα γεννάται το ερώτημα γιατί ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας αποδέχεται αδιαμαρτύρητα τέτοιες συμπεριφορές. Πρόκειται άραγε μόνο για διπλωματική αβρότητα ή μήπως προλειαίνεται το έδαφος για μια λύση χαλαρής ομοσπονδίας με συνομοσπονδιακά χαρακτηριστικά; Είτε ισχύει το πρώτο είτε το δεύτερο, το αποτέλεσμα παραμένει κοινό: η σιωπηρή υποταγή στις διαθέσεις της Άγκυρας.
