Ο Υπουργός Εθνικής Άμυνας, Νίκος Δένδιας, παρευρέθηκε χθες, Τετάρτη 4 Δεκεμβρίου 2024, στις εργασίες του
Στις ΗΠΑ από ότι όλα δείχνουν φοβούνται δραματικά την άνοδο του εθνικισμού στην Ευρώπη και στην Μέση Ανατολή και προσπαθούν να βρουν τρόπους αναχαίτησης του, κάτι που είναι εξαιρετικά δύσκολο με την ιστάμενη κατάσταση στην Ευρώπη.
Εκατομμύρια ισλαμιστές μετανάστες, αύξηση της ανεργίας, αύξηση της εγκληματικότητας και της ανασφάλειας, γυρίζουν την Ευρώπη στον Μεσοπόλεμο, και αυτό ακριβώς φοβούνται οι ειδικοί στις ΗΠΑ, ενώ το ίδιο ακριβώς λαμβάνει χώρα και στην ίδια την Αμερική από την προκλητική πολιτική της νέας τάξης πραγμάτων, που έφερε ξανά την εκλογή του Τραμπ.
Η κ. Δένδιας σε αυτόν τον κυκεώνα επισήμανε στους Αμερικανούς ειδικούς, ξανά τον βρώμικο ρόλο της Τουρκίας, όχι μόνο ως χώρα που απειλεί την Ελλάδα, αλλά ως εχθρός της αποκαλούμενης διεθνούς τάξης.
Η Τουρκία αναμένει πως και πως να ξεσπάσει οτιδήποτε στην Ανατολική Μεσόγειο, ή τα Βαλκάνια για χιμήξει να βουτήξει όπως έκανε σε Συρία, Λιβύη, Ιράκ και κυρίως στην Κύπρο το 1974.
Στη συζήτηση, την οποία συντόνισε ο Πρόεδρος του Ιnternational Republican Institute Δρ. Νταν Τουΐνινγκ (Dan Twining), έλαβαν επίσης μέρος η πρώην Πρόεδρος της Κροατίας, Κολίντα Γκράμπαρ Κιτάροβιτς (Kolinda Grabar-Kitarović) και ο πρώην Πρωθυπουργός της Αυστραλίας, Σκοτ Μόρισον (Scott Morrison).
Ο Υπουργός Εθνικής Άμυνας επισήμανε κατά την αρχική του τοποθέτηση:
«Όταν συνήθως απευθύνομαι σε Ευρωπαϊκό κοινό, επισημαίνω ότι δεν έχουμε την πολυτέλεια να βρισκόμαστε στην γεωγραφική θέση του Λουξεμβούργου, που είναι ασφαλές από κάθε πλευρά του. Καθώς τώρα βρίσκομαι εδώ στην Ουάσιγκτον, νομίζω ότι όλοι σκεφτόμαστε ότι γίνεται πόλεμος στην Ουκρανία, και γίνεται πόλεμος στη Μέση Ανατολή, αλλά είναι πολύ μακριά μας. Και γι’ αυτό δεν φταίει μόνον ο ωκεανός που μας χωρίζει.
Αν δείτε, όμως, για παράδειγμα, στη βορειοανατολική Ελλάδα την Αλεξανδρούπολη, η οποία είναι κύριο λιμάνι του ΝΑΤΟ στην βορειοανατολική Ελλάδα, η απόστασή της από την Οδησσό είναι μόνο 500 χιλιόμετρα.
Έτσι, υποθέτω ότι είναι σαν να υπάρχει ένας πόλεμος κάπου ανάμεσα στη Νέα Υόρκη και τη Βοστόνη. Η απόστασή μας από τη Γάζα είναι λίγο μεγαλύτερη, όπως και από τον Λίβανο. Αυτή είναι η πραγματικότητα.
Και πρέπει να πω ότι συμφωνώ απόλυτα με τους δύο προηγούμενους ομιλητές, ότι το τελευταίο πράγμα που μπορούμε και πρέπει να κάνουμε είναι να συμφωνήσουμε σε οποιονδήποτε κατευνασμό. Επαναλαμβάνω: η χρήση του κατευνασμού, ως προϋπόθεση για την ειρήνη, απαντήθηκε ξεκάθαρα, και με τον πιο έντονο τρόπο, την 1 η Σεπτεμβρίου 1939 όταν ο Χίτλερ εισέβαλε στην Πολωνία. Σε ό,τι αφορά τον κατευνασμό ξέρουμε πολύ καλά τα αποτελέσματά του.
Σε αυτό που πρέπει να συμφωνήσουμε όλοι, και είμαστε έτοιμοι να εκτελέσουμε το καθήκον μας, εμείς ως χώρες της πρώτης γραμμής, είναι να υποστηρίξουμε τους κανόνες που βασίζονται στην διεθνή τάξη. Να μην αποδεχθούμε αλλαγή αυτής της τάξης με τη βία. Να μην συνηγορήσουμε στην ωμή βία. Να μην δεχθούμε την τρομοκρατία ως μέσο για να αλλάξουμε τον κόσμο. Είναι ευκολότερο στα λόγια απ’ ό ,τι στην πράξη.
Και πάλι, θα πρέπει να συμφωνήσω απόλυτα με το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα εδώ στις ΗΠΑ, ότι αυτή είναι η μόνη συνταγή για ειρήνη, σταθερότητα, και εξασφάλιση δυνατής οικονομίας, η οποία θα υπηρετεί τους λαούς μας».
Απαντώντας επίσης ο Έλληνας Υπουργός, μεταξύ άλλων, σε ερώτηση σχετικά με τις αμυντικές δαπάνες, τόνισε:
«Υπάρχουν κάποια πράγματα, τουλάχιστον όπως τα βλέπω εγώ, τα οποία δείχνουν κάπως σχιζοφρενικά. Και αναφέρομαι στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Τι εννοώ;
Όλοι συνηγορούμε στο ότι πρέπει να αυξήσουμε τις αμυντικές δαπάνες μας. Στην Ελλάδα δαπανούμε περισσότερο από 3%, ίσως και περισσότερο από 3,5% από τον εθνικό μας αμυντικό προϋπολογισμό.
Γιατί το κάνουμε αυτό; Όχι μόνο επειδή είμαστε καλός σύμμαχος του ΝΑΤΟ, αλλά επειδή αντιμετωπίζουμε και μία απειλή από τους γείτονές μας, την Τουρκία.
Όμως από πλευράς της, η Ευρωπαϊκή Ένωση λέει ότι όλες χώρες πρέπει να αυξήσουν τις αμυντικές τους δαπάνες και επίσης κάποιοι, όπως ο Πρόεδρος Μακρόν της Γαλλίας, συνηγορούν σε μία αυτόνομη ευρωπαϊκή παρουσία στον αμυντικό τομέα.
Άλλοι λένε να είναι συμπληρωματική στο ΝΑΤΟ. Ωραία. Αλλά με περισσότερες ικανότητες.
Και τώρα έρχεται η παγίδα.
Αν και η Ευρωπαϊκή Ένωση συνηγορεί σε περισσότερες δαπάνες, έχει τέτοιους δημοσιονομικούς κανόνες ώστε αν ξεπεράσεις στο ελάχιστο τα δημοσιονομικά σου όρια. Και αυτό δεν έχει αλλάξει, επαναλαμβάνω ότι δεν έχει αλλάξει, μετά από την ρωσική εισβολή στην Ουκρανία.
Τίθεσαι υπό έλεγχο και θα εξεταστεί εάν έπραξες σωστά να ξεπεράσεις τα δημοσιονομικά σου όρια, ή όχι. Πλέον οι αγορές θα αυξήσουν τα επιτόκια των ομολόγων σου σε τέτοιο επίπεδο που θα αντιμετωπίσεις μία κρίση πολύ πριν η Ευρωπαϊκή Ένωση αποφασίσει αν είχες δίκιο ή όχι να αυξήσεις τις αμυντικές σου δαπάνες. Έτσι όμως δεν μπορούμε να προχωρήσουμε.
Θα πρέπει να κατανοήσουμε ότι ζούμε σε μία εποχή όπου η ειρήνη δεν είναι δεδομένη. Και αν δεν μπορούμε (να το κατανοήσουμε), χώρες, λαός, αρχηγοί που πιστεύουν σε εναλλακτικές λύσεις για τη διακυβέρνηση διαφορετικών κοινωνιών και διαφορετικών αξιών, δεν θα επιβιώσουμε. Έχουμε αποδεχθεί τη Δημοκρατία ως δεδομένο, έχουμε αποδεχθεί την ειρήνη ως δεδομένο. Δεν είναι έτσι. Κάνουμε λάθος.
Εισήλθαμε στον 21ο αιώνα πιστεύοντας ότι εμείς, τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας θα ζήσουν σε περίοδο ειρήνης και ευμάρειας. Είναι προφανές ότι αυτό δεν συμβαίνει.
Μπορώ να εξηγήσω γιατί κάνουμε λάθος, όμως δεν έχουμε το χρόνο εδώ, υπάρχουν άλλα θέματα να συζητήσουμε. Πρέπει, όμως, να αλλάξουμε τον τρόπο σκέψης μας.
Και θα πρέπει επίσης να το εξηγήσουμε και στους λαούς μας. Ειδικά εμείς, τα κεντροδεξιά κόμματα, συνηγορούμε στην δυνατή άμυνα.
Ξέρετε, ήμουν σε ένα πάνελ πριν δύο μέρες στην Ελλάδα, λόγω της μεταρρύθμισης στις ένοπλες δυνάμεις μας, η οποία λέγεται «Ατζέντα 2030», και μου τέθηκε μία πολύ «παράξενη ερώτηση», η ερώτηση που έκανε ο Γαλλικός λαός πριν τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και πριν τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο: «βούτυρο ή όπλα».
Όμως, αν δεν μπορείς να υπερασπίσεις τον εαυτό σου δεν θα έχεις βούτυρο επειδή κάποιος θα έρθει και σου το πάρει. Για να έχουμε, λοιπόν, βούτυρο θα πρέπει να έχουμε άμυνα.
Οι αμυντικές δαπάνες δεν είναι πεταμένα λεφτά».
Η International Democracy Union (IDU)
Η International Democracy Union (IDU) είναι διεθνής ένωση κομμάτων που ανήκουν στον πολιτικό χώρο της Κεντροδεξιάς και μοιράζονται κοινές αξίες για την Ελευθερία και τη Δημοκρατία.
Ιδρύθηκε το 1983 και αποτελείται από κόμματα – μέλη χωρών όλων των ηπείρων. Μέλη της είναι από την Ευρώπη τα κόμματα που ανήκουν στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα (EPP) – όπως η Νέα Δημοκρατία από την Ελλάδα – και στη Συμμαχία Ευρωπαίων Συντηρητικών και Μεταρρυθμιστών (ECR), ενώ από τις ΗΠΑ είναι μέλος της το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα.
Το Παγκόσμιο Forum της IDU στην Ουάσιγκτον διοργανώνεται κάθε χρόνο και αποτελεί σημείο συνάντησης και ανταλλαγής απόψεων μεταξύ αρχηγών κρατών και Κυβερνήσεων, Υπουργών, Βουλευτών, εκπροσώπων Κυβερνήσεων και Οργανισμών, αξιωματούχων, ακαδημαϊκών κ.ά.
