Προς μια νέα ανακάλυψη βρέθηκαν επιστήμονες και πλέον ένα νέο είδος δεινοσαύρου θα μπει στο βιβλίο της ιστορίας!
Ένας δεινόσαυρος που έζησε πριν από 70 με 80 εκατομμύρια χρόνια στη Νότια Γαλλία είχε μια από τις πιο παράξενες οδοντοστοιχίες που έχουν βρεθεί ποτέ, όπως ανακοίνωσαν οι επιστήμονες που τη μελέτησαν. Τα δόντια του έμοιαζαν με λεπίδες και του επέτρεπαν να τρέφεται με σκληρά φύλλα και βλαστούς με τους οποίους άλλοι δεινόσαυροι δεν μπορούσαν να τραφούν.
Τα νέα ευρήματα θεωρείται ότι μπορούν να εξηγήσουν σε έναν βαθμό πώς πολλά διαφορετικά είδη φυτοφάγων δεινοσαύρων κατόρθωσαν να συνυπάρξουν στην προϊστορική Ευρώπη.
Το μόνο που έχουν στα χέρια τους αυτή τη στιγμή οι παλαιοντολόγοι από τον δεινόσαυρο με την παράξενη οδοντοστοιχία είναι ένα κομμάτι της άνω γνάθου του και μερικά δόντια, τα οποία έχουν βρεθεί μαζί με άλλα απολιθώματα δεινοσαύρων στη θέση Λα Μπαστίντ Νεβ στην περιοχή Βελό της Εξ-αν-Προβάνς. Ωστόσο, μελετώντας διεξοδικά τα περιορισμένα ευρήματα, ο Πασκάλ Γκοντφρουά και οι συνεργάτες του από το Βασιλικό Ινστιτούτο Φυσικών Επιστημών του Βελγίου κατέληξαν σε μια περιγραφή του προϊστορικού ζώου. Σύμφωνα με τη δημοσίευσή τους στην επιθεώρηση «Scientific Reports», τα ραβδωτά δόντια υποδηλώνουν ότι ο δεινόσαυρος της Νότιας Γαλλίας ανήκε στους ραβδοδοντίδες, μια οικογένεια δίποδων φυτοφάγων δεινοσαύρων.
Παρά τα σημαντικά κοινά σημεία, τα δόντια της Μπαστίντ Νεβ έχουν επίσης σημαντικές διαφορές από εκείνα των άλλων ραβδοδοντίδων. Είναι ασυνήθιστα μεγάλα (έχουν ύψος 5 εκατοστά) και οι ραβδώσεις τους είναι εντονότερες. Το μπροστινό μέρος τους καλύπτεται από πολύ χοντρό σμάλτο ενώ το επάνω μέρος τους είναι οδοντωτό, σαν πριόνι. Εξαιτίας αυτών των χαρακτηριστικών οι επιστήμονες θεωρούν ότι θα πρέπει να ακονίζονταν καθώς ο δεινόσαυρος μασούσε την τροφή του ενώ παράλληλα, όπως δείχνουν τα ευρήματα, υποστηρίζονταν από πολύ δυνατούς γναθιαίους μυς. Ως αποτέλεσμα, αυτά τα μεγάλα ραβδωτά δόντια θα πρέπει να ήταν κοφτερά σαν ψαλίδια και ικανά να κόψουν πολύ σκληρές τροφές, όπως τα φύλλα των φοινικόδεντρων εκείνης της εποχής τα οποία άλλα είδη φυτοφάγων δεινοσαύρων μάλλον δεν ήταν σε θέση να μασήσουν.
Χάρη στις οδοντικές ιδιαιτερότητες που εμφανίζει, και παρά το γεγονός ότι ακόμη οι επιστήμονες δεν έχουν εντοπίσει απολιθώματα από το υπόλοιπο σώμα του, ο «ψαλιδοδόντης» δεινόσαυρος χαρακτηρίστηκε νέο είδος. Ονομάστηκε Matheronodon provincialis, προς τιμήν του γάλλου παλαιοντολόγου Φιλίπ Ματερόν ο οποίος είχε ανακαλύψει ένα μέλος της οικογένειας των ραβδοδοντίδων το 1869. Με βάση το μήκος της γνάθου του, οι ερευνητές από το Βέλγιο εκτιμούν ότι ο Matheronodon provincialis θα πρέπει να έφθανε σε μήκος τα 5 μέτρα.
