Πώς γίνεται ένα μικρό χρυσόχρωμο βατραχάκι από την Κολομβία να είναι τόσο θανατηφόρο;
Η νευροτοξίνη του δέρματός του είναι ικανή να σκοτώσει 20.000 ποντίκια, κι όμως ο χρυσός δηλητηριώδης βάτραχος, όπως αποκαλείται κοινώς ο Phyllobates terribilis, καταφέρνει να μην αυτο-δηλητηριάζεται.
Κι ενώ αποτελούσε μυστήριο μέχρι τώρα, μια νέα μελέτη μάς εξηγεί πια πως επιβιώνει από τις φονικές εκκρίσεις του. Είναι μια απλή γενετική μετάλλαξη που του παρέχει απόλυτη προστασία από τη βατραχοτοξίνη!
Ο βατραχάκος τρέφεται με σκαθάρια και έντομα που παράγουν πανίσχυρες τοξίνες (αλκαλοειδή), τις οποίες συγκεντρώνει στο δέρμα του, ώστε να προστατευτεί από τους δικούς του θηρευτές.
Το πιο θανάσιμο απ’ όλα τα χημικά του οπλοστασίου του είναι η βατραχοτοξίνη (BTΧ), η οποία καταστρέφει τις εξωτερικές στοιβάδες των νεύρων που ελέγχουν τη ροή των ιόντων νατρίου, διακόπτοντας έτσι την επικοινωνία νεύρων και μυϊκών ινών. Κι αφού οι μύες δεν μπορούν να κάνουν αυτό που πρέπει, υπονομεύονται όλες οι ζωτικές λειτουργίες, όπως η αναπνοή και ο καρδιακός παλμός.
Οι ερευνητές του Πολιτειακού Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης (SUNY) ανέλυσαν λοιπόν τα αμινοξέα των μυών του βατράχου για να βρουν ποια συστατικά είναι αυτά που τον κάνουν άτρωτο στο δηλητήριό του.
Και βρήκαν τελικά πως ήταν ένα και μόνο ένα αυτό (N1584T) που κάνει όλη την προστατευτική δουλειά. Και ναι, ήταν αποτέλεσμα γενετικής μετάλλαξης.
Αυτός είναι ο τρόπος που δεν πεθαίνει από το ίδιο του το θανάσιμο δηλητήριο ένα από τα πιο δηλητηριώδη πλάσματα του κόσμου, το οποίο χρησιμοποιούσαν οι ιθαγενείς της Κολομβίας για να κάνουν τα βέλη τους φονικά.
Σήμερα αποτελεί είδος προς εξαφάνιση, καθώς το δηλητήριό του δεν μπορεί να τον προστατεύσει από όλους του τους εχθρούς…
