Χαμηλός φωτισμός. Αρχικά βλέπουμε μονάχα δύο πλάτες, όμως η κάμερα γυρίζει σιγά- σιγά και παρατηρούμε έναν άντρα να φοράει ένα καλσόν- όχι, όμως, στα πόδια του προκειμένου ν’ αναδείξει τις γάμπες του, όχι. Το φοράει στο πρόσωπο για να παραμορφωθούν τα χαρακτηριστικά του και να μην αναγνωρίζεται εύκολα.

Δίπλα του, ο συνεργός του κρατάει μια καραμπίνα στο μέγεθος του Νείλου. Το Καλσόν κάτι ψιθυρίζει και ο Νείλος νεύει. Έπειτα, κλοτσάνε μια μεγάλη πόρτα, ουρλιάζουν σε βαθμό που να πληγωθούν ανεπανόρθωτα οι φωνητικές τους χορδές «ΠΕΣΤΕ ΟΛΟΙ ΚΑΤΩ! (Κάποιος από το κοινό φωνάζει «ΚΑΤΩ!!!», εκλαμβάνοντας λάθος αυτό το «πέστε»). ΛΗΣΤΕΙΑ!» Ακολουθεί μίνι πανικός, κατοσταδόλαρα να χορεύουν το δικό τους χάρτινο χορό στον αέρα και ούτω καθεξής.

Αυτή είναι, λίγο- πολύ, μια συνήθης εικόνα ληστείας στον κινηματογράφο και κάθε ένας που έχει δει πάνω από 4 ταινίες στη ζωή του κάπου έχει συναντήσει μία τέτοια. Ωστόσο, υπάρχουν 5 σκηνές οι οποίες δικαιωματικά κλέβουν (ah, you see what menshouse did there?) καρδιές.

Κι αυτές, μιλώντας αντικειμενικώς υποκειμενικά είναι οι ακόλουθες:

5) The Killing, 1956, του Στάνλεϊ Κιούμπρικ

Πολύ πριν ο περφεξιονιστής Στάνλεϊ γίνει ιερό τέρας του κινηματογράφου με αλλεπάλληλα αψεγάδιαστα διαμάντια («Η Λάμψη», «Κουρδιστό Πορτοκάλι», “Full Metal Jacket”, «2001: η Οδύσσεια του διαστήματος»), υπήρξε ένας σκηνοθέτης που καταπιανόταν με φιλμ νουάρ αναμεμειγμένα με στοιχεία δράματος.

Τέτοιο είναι και το “The Killing” του 1956, στο οποίο ο Στέρλινγκ Χέιντεν υποδύεται τον… επαγγελματία εγκληματία, ο οποίος αναλαμβάνει μια τελευταία δουλειά που είναι, φυσικά, ληστεία.

Μπορεί να έχουν περάσει 60 χρόνια από τότε και ο Κιούμπρικ να μην είχε φτάσει ακόμα στο απόγειο της δόξας του, όμως είναι πασιφανές πως κανείς μπορούσε να γυρίσει μια σκηνή σαν τον Στάνλεϊ.

4) Mission Impossible, 1996, του Μπράιαν Ντε Πάλμα

Πίσω στην εποχή που οι «Επικίνδυνες Αποστολές» δεν ήταν επικίνδυνες για τα μάτια μας, καθώς βλεπόντουσαν ευχάριστα, ο Μπράιν Ντε Πάλμα είχε φροντίσει να γυρίσει μια από τις πιο ψαρωτικές σκηνές ληστείας στην ιστορία της 7ης τέχνης.

Ο Τομ Κρουζ κρέμεται ανάποδα με συρματόσχοινο στα κεντρικά γραφεία της CIA προκειμένου να κλέψει κάτι αρχεία και δεν πρέπει ν’ ανεβάσει θερμοκρασία καθώς το μαραφέτι που έχει απέναντί του θ’ αρχίσει να βαράει, δεν πρέπει ν’ αναπνεύσει δυνατά, δεν πρέπει να στάξει ο ιδρώτας του στο πάτωμα και γενικά… δεν. Εν ολίγοις, αδύνατο.

Αν είναι ποτέ δυνατόν- ο μπαγάσας τα κατάφερε!

3) Reservoir Dogs, 1992, του Κουέντιν Ταραντίνο

Μιλώντας μέσα σε αυστηρά τυπικό πλαίσιο, αυτή η ληστεία εντάσσεται στην κατηγορία «Η εγχείρηση πήγε υπέροχα, ο ασθενής απεβίωσε»: στο εκρηκτικό “Reservoir Dogs” (του κινηματογραφικού junkie που ακούει στο όνομα «Ταραντίνο») ο Κύριος Ροζ μετά βίας περνάει τη βάση, καθώς τα κάνει ελαφρώς μαντάρα.

Η όλη σκηνή, ωστόσο, είναι γυρισμένη με το γνωστό νεύρο του Κουέντιν και είναι τόσο καταλυτική για την εξέλιξη της πλοκής στην ταινία, που κάνουμε τα στραβά μάτια.

Άλλωστε, είναι δύσκολο να μην τυφλωθείς όταν αφήνεσαι στο οπτικό έλεος του Ταραντίνο…

2) The Dark Knight, 2008, του Κρίστοφερ Νόλαν

Μία μάσκα κλόουν. Έπειτα, συρματόσχοινα για να περάσουν από το ένα κτήριο στο άλλο. Μετά, σύγχυση ανάμεσα στα μέλη της συμμορίας: «Πού είναι αυτός που κάνει κουμάντο;». Έπειτα, «Ξέρω γιατί τον λένε Τζόκερ: γιατί φοράει μέικ- απ για να τρομάζει τον κόσμο». Υστερα…

ΜΠΑΜ. «Ξέρετε από ποιον πάτε να κλέψετε;», ωρύεται ο διευθυντής της τράπεζας της μαφίας και το όπλο του αρχίζει να φτύνει μολύβι. Ο τύπος με το μωβ σακάκι παραμένει κρυμμένος περιμένοντας το σχολικό λεωφορείο και τελειώνει τη δουλειά.

Πίσω στο 2008 ο Κρίστοφερ Νόλαν με τον «Σκοτεινό Ιππότη» τρύπησε το ταβάνι των ταινιών με υπερήρωες και ο τρόπος που παρουσιάζει τον βασικό κακό του φιλμ, τον μνημειώδη Τζόκερ του Χιθ Λέτζερ, πρέπει να διδάσκεται σε σεμινάριο.

«Ότι δε σε σκοτώνει, απλά σε κάνει πιο… περίεργο!»

1) Ocean’s Twelve, 2004, του Στίβεν Σόντερμπεργκ

Το αινιγματικό του χαμόγελο. Η απορία στα μάτια του Τζορτζ Κλούνι και της Τζούλια Ρόμπερτς. Έπειτα, η αναδρομή- μια ληστεία που έχει αναχθεί σε κινηματογραφική τέχνη.

Στο “Ocean’s 12” ο Βενσάν Κασέλ χορεύει καποέιρα προκειμένου να περάσει τα λέιζερ που του εμποδίζουν τον δρόμο για να φτάσει στον προορισμό του, το “Thé à la menthe” που ακούγεται ως μουσική επένδυση είναι απλά αξεπέραστο και ο φωτισμός ονειρώδης.

Αν μπορείτε, αντισταθείτε στη μαγεία.

Εμείς έχουμε ρίξει λευκή πετσέτα εδώ και καιρό.

ΠΗΓΗ: