Τον Αύγουστο του 1953, διαδοχικοί σεισμοί χτύπησαν τα Επτάνησα. Στις 9 Αυγούστου, έγινε ο πρώτος με μέγεθος 6,4 Ρίχτερ και επίκεντρο την Ιθάκη. Στις 11 Αυγούστου ακολούθησε ένας μεγαλύτερος. Έφτασε τα 6,8 Ρίχτερ, με επίκεντρο βορειοδυτικά της Ζακύνθου. Την επόμενη μέρα, ένας σεισμός προειδοποίησε την Κεφαλονιά στις 11.25 το πρωί, με μέγεθος 5,2 Ρίχτερ. Λίγο αργότερα, ακολούθησε και ο καταστροφικότερος και ισχυρότερος στην ιστορία της Κεφαλονίας. Με μέγεθος 7,2 Ρίχτερ.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Οι καταστροφές ήταν τεράστιες στο νησί. Οι πόλεις του Αργοστολίου και του Ληξουρίου ισοπεδώθηκαν. Μεγάλες ζημιές είχε και η πόλη της Ζακύνθου, όπου η καταστροφή ολοκληρώθηκε με μεγάλη πυρκαγιά. Μέχρι τα τέλη Σεπτεμβρίου, οι μετασεισμοί δεν άφησαν τα νησιά σε ησυχία.
Υπήρξε άμεσα κινητοποίηση για τους σεισμοπαθείς. Στις 12 Αυγούστου μετά τον σεισμο των 7,2 Ρίχτερ, εκτός από τις ελληνικές αρχές, κινητοποιήθηκαν και οι ναυτικές δυνάμεις άλλων χωρών. Η ελληνική κυβέρνηση μπορεί να έδειξε αρχικά αδυναμία στην άμεση αντίδραση, αλλά πήρε τελικά μέτρα έκτακτης ανάγκης.
Ο απολογισμός ήταν τραγικός. 455 νεκροί και 2.412 τραυματίες. Οι σεισμοί ισοπέδωσαν την Κεφαλονιά, την Ζάκυνθο και την Ιθάκη, καταστρέφοντας συνολικά 27. 659 σπίτια. Στην Ζάκυνθο μετά την πυρκαγιά, καταστράφηκαν ιστορικά κτίρια όπως η Παναγία η Φανερωμένη, και το Μέγαρο της Δημόσιας Βιβλιοθήκης όπου φυλάσσονταν χιλιάδες τόμοι βιβλίων, χειρογράφων και κειμηλίων.
Αμέσως μετά την καταστροφή, ακολούθησε ένα κύμα φυγής. Τόσο μεγάλο, που η ελληνική κυβέρνηση απαγόρευσε την έξοδο από τα νησιά, υπό τον φόβο ερήμωσης ή εσωτερικής μετανάστευσης. Σε διάστημα 18 ετών, μέχρι και το 1971, ο πληθυσμός των νησιών μειώθηκε από 92.706 σε 66.929.
Το έργο της ανοικοδόμησης ξεκίνησε σχεδόν αμέσως μετά τους σεισμούς και διήρκησε περίπου 7 χρόνια. Χτίστηκαν 27.394 κατοικίες, δημόσια κτίρια κ.α., με πολύ αυστηρούς αντισεισμικούς κανονισμούς. Ειδικά στην Ιθάκη και την Κεφαλονιά, τα κτίρια οικοδομήθηκαν με σύγχρονα αρχιτεκτονικά πρότυπα, αγνοώντας την ιστορική φυσιογνωμία των νησιών. Τα τρία νησιά του Ιονίου δεν ήταν ποτέ πια τα ίδια από τις πληγές που άφησε πίσω του ο εγκέλαδος.
