Η Ενωμένη Ευρώπη, αποτελεί τη σπουδαιότερη σύλληψη και επίτευγμα του Δυτικού Πολιτισμού, την επαύριο του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Στηρίχθηκε στην αρχή  και έθεσε ως στόχο διαρκούς επιβεβαίωσης, ότι η ειρήνη φέρνει ευημερία και πρόοδο και συνακόλουθα ότι άνθρωποι και κοινωνίες που ευημερούν, δεν καταφεύγουν στη βία.

Τα αποτελέσματα ήταν θαυμαστά. Για όλα τα κράτη, που στην πορεία του χρόνου συμμετείχαν στο εγχείρημα. Μέχρι που η «κρίση των ελλειμμάτων» και η κρίση δανεισμού, ήρθαν να ταράξουν συθέμελα την προοπτική του Ευρωπαϊκού Οικοδομήματος. Με την ανάδειξη των ακραίων και την επιβράβευση των κάθε λογής τυχοδιωκτών.

Αλλά και με τη βαθιά ανησυχία και προβληματισμό, που σε πολλές περιπτώσεις, φτάνει στην απελπισία, μεγάλων κοινωνικών ομάδων και τμημάτων του εκλογικού σώματος. Γιατί η υιοθέτηση πολιτικών που ανατρέπουν την ανάπτυξη και διαμορφώνουν απλά και μόνο το πλαίσιο διαχείρισης της φτώχειας, είναι απόλυτα ασύμβατη με τα θεμέλια και τους στόχους της Ενωμένης Ευρώπης.

Η αντιφατική και αδιέξοδη αυτή κατάσταση, που κυρίως ταλανίζει τα κράτη- μέλη του Νότου, αναζητά νομιμοποίηση, στην πολιτική της δημοσιονομικής ορθότητας και  της «καταπολέμησης» των ελλειμμάτων. Αίτιο που δεν μπορεί όμως και δεν επιτρέπεται να υπονομεύσει και πολύ περισσότερο να ακυρώσει, το κοινό Ευρωπαϊκό μέλλον. Και επιχειρηματολογία που είναι καταχρηστικά, αν όχι σκόπιμα, μονοσήμαντη.

Γιατί πέρα από τα «όρια στα ελλείμματα» υπάρχουν και οι κανόνες για τα πλεονάσματα. Κανόνες που ρητά προβλέπουν ότι τα κράτη μέλη δεν μπορούν να έχουν πλεονάσματα που υπερβαίνουν το 6% του Εθνικού Ακαθάριστου Προϊόντος τους.

Η Γερμανία από τη μια και η Ολλανδία από την άλλη καταγράφουν ενδεικτικά, επί σειρά ετών πλεονάσματα 8 % και 8,5% σε ετήσια βάση. Το πλεόνασμα μάλιστα της Γερμανίας, ανέρχεται σε 300 δισεκατομμύρια Ευρώ.

Και σε μεγάλο βαθμό είναι αποτέλεσμα των ευκαιριών και των ευνοϊκών όρων, που η μεγαλύτερη Παγκόσμια Εμπορική Δύναμη, αυτή δηλαδή της Ενωμένης Ευρώπης, δημιούργησε.

Και διευκόλυνε το εξαγωγικό εμπόριο των κρατών μελών με βαριά βιομηχανία. Απαραίτητη επισήμανση για κάθε λογής «εξυπνάκηδες» και «εξυπνακισμούς» που θα καγχάσουν για δήθεν «μνημόσυνα με ξένα κόλλυβα».

Στην Ενωμένη Ευρώπη όλοι συνεισφέρουν και όλοι μέχρι πρότινος είχαν ‘δίκαιο μερίδιο’ στα  ‘κέρδη’. Ομιλώντας πάντα για τα κράτη και όχι για τυχόν παραβατικές πρακτικές ιδιωτών.

Οι σκέψεις λοιπόν για έκδοση ευρωομολόγων και ισόρροπη ανάπτυξη, ακόμα και μέσα από τη χρησιμοποίηση των ‘υπερβολικών’ πλεονασμάτων, δεν έχουν μόνο ηθικό έρεισμα, αλλά αποτελούν και υποχρέωση, που απορρέει από τις Κοινοτικές Πολιτικές και κανόνες. Επιχειρήματα υπάρχουν. Για όσους ενδιαφέρονται. Ψυχή και γνώσεις χρειάζονται.

*Ο Πολύκαρπος Αδαμίδης είναι δικηγόρος, διδάκτωρ Νομικής, αν. καθηγητής Κοινοτικού Δικαίου και Διεθνών Σχέσεων στην Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων και απόφοιτος του Πανεπιστημίου Harvard