CHRISTINA LIN ,Asia Times
[Η αρθρογράφος , Νοτιο-Κορεατικής καταγωγής Δρ. Χριστίνα Λιν, είναι συνεργάτης του Κέντρου για τις Διατλαντικές Σχέσεις του αμερικανικού Πανεπιστημίου Johns Hopkins, ειδικευόμενη στις σχέσεις Κίνας-Μέσης Ανατολής/Μεσογείου και Σύμβουλος Ερευνών. Το βιογραφικό της, με ανώτατες σπουδές στις ΗΠΑ, η διασύνδεσή της με αμερικανικές « δεξαμενές σκέψης» και η κατακλείδα του άρθρου συνιστούν τους τίτλους αναγνωσιμότητάς του, για την διάγνωση προθέσεων.]
Παρουσίαση :Μιχαήλ Στυλιανού
Ο Πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ, ύστερα από την περικοπή κονδυλίου δαπανών 200 εκατομμυρίων για την ανοικοδόμηση της κατεστραμμένης από τον πόλεμο Συρίας, δήλωσε προ δεκαημέρου ότι οι ΗΠΑ θέλουν να αποχωρήσουν από την Συρία «σύντομα».
Φυσικά αυτό το δίδυμο ανακοινώσεων σήμανε συναγερμό στο αμερικανικό στράτευμα, στα ελεγχόμενα από το μεγάλο κεφάλαιο ΜΜΕ και στις κατεστημένες «δεξαμενές σκέψης», όπως επίσης και σε συμμάχους που θέλουν να διατηρήσει η Ουάσιγκτον την στρατιωτική παρουσία της στην Συρία και στην Μέση Ανατολή.
«Πιστεύουμε ότι αμερικανικά στρατεύματα θα πρέπει να παραμείνουν, τουλάχιστον μεσοπρόθεσμα αν όχι μακροπρόθεσμα» δήλωσε ο Διάδοχος της Σαουδικής Αραβίας, που θέλει να χρησιμοποιήσει την αμερικανικήν στρατιωτικήν ισχύ για να αντιμετωπίσει το Ιράν στον συναγωνισμό τους για περιφερειακή ηγεμονία. Το Ισραήλ και Ευρωπαίοι σύμμαχοι των ΗΠΑ εκφράζουν την ίδια επιθυμία.
Ωστόσο ο Τραμπ θέλει από τις χώρες της περιφέρειας, όπως η Σαουδική Αραβία, να διαδραματίσουν μεγαλύτερο ρόλο και να επωμισθούν μεγαλύτερο μέρος της δαπάνης για την Συρία. Και από τις ευρωπαϊκές χώρες θέλει να κάνουν περισσότερα, αφού οι εκπατριζόμενοι Σύροι καταλήγουν ως πρόσφυγες στην Ευρώπη. Πολλοί Σύροι που διαφεύγουν από τους Τζιχαντιστές, καταφεύγουν επίσης και στις γειτονικές χώρες, Λίβανο, Ιράκ, Αίγυπτο και Τουρκία. Όταν η Σαουδική Αραβία. Το Κατάρ, τα Ενωμένα Αραβικά Εμιράτα και άλλα πλούσια κράτη του Περσικού Κόλπου θορυβούν υπέρ της αλλαγής καθεστώτος (στην Συρία) και αύξηση της στρατιωτικής κλιμάκωσης, διερωτάται κανείς πόσους πρόσφυγες έχουν δεχτεί στο έδαφός τους.
Κανέναν, σύμφωνα με τον κ. Κένεθ Ροθ, διευθυντή της ΜΚΟ Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.
Ακόμη χειρότερο, η Σαουδική Αραβία δημιουργεί η ίδια χιλιάδες προσφύγων, βομβαρδίζοντας την Υεμένη, σε μιαν επιχείρηση που έχει ήδη σκοτώσει περισσότερους από 10.000 αμάχους και τραυματίσει άλλους 40.000, (μεταξύ των οποίων και 135 σε έναν γάμο),κυρίως γυναίκες και παιδιά.
Υπάρχουν πράγματι διάφοροι σοβαροί λόγοι για να θέλει ο Τραμπ την αμερικανική στρατιωτική αποχώρηση από την Συρία: Ένα αμερικανικό κρατικό χρέος-βόμβα 21 Τρισεκατομμυρίων, οι κίνδυνοι που αντιμετωπίζει το αμερικανικό δολάριο -ένα χαρτονόμισμα που στηρίζεται μόνο στην εμπιστοσύνη της κυβέρνησης και όχι σε αντίκρισμα χρυσού ή αργύρου- οι καταρρέουσες υποδομές στο εσωτερικό των ΗΠΑ, που απαιτούν γενικήν αποκατάσταση, τα 5 Τρισεκατομμύρια δολάρια που ξοδεύτηκαν στους πολέμους μόνο του Ιράκ και του Αφγανιστάν, οι πάνω από 40.000 βετεράνοι αυτών των πολέμων για την αλλαγή καθεστώτος, που περιφέρονται άστεγοι σε όλη τη χώρα, με πολλούς να καταλήγουν σε αυτοκτονία μετά από μακρά αναμονή για θεραπεία, η υπόσχεση του Τραμπ να ξανακάνει μεγάλη την Αμερική –όχι την Συρία, η άλλες χώρες της Μέσης Ανατολής. Τότε γιατί Στρατιωτικό και Πολιτικο-Οικονομικό Κατεστημένο ανάγκασαν τον Τραμπ να πάρει πίσω αυτή την δήλωση για αποχώρηση από την Συρία;
Όπως αποκάλυψε ο Josh Rogin στην Washington Post είναι για να πάρουν το πετρέλαιο.
Για το πετρέλαιο
Τα υπό αμερικανική κατοχή εδάφη στη βόρειο-ανατολική, περιλαμβάνουν το ένα τρίτο της συριακής επικράτειας με πηγές πετρελαίου που προ του πολέμου απέδιδαν το 90% της συνολικής εθνικής παραγωγής. Ωστόσο, σύμφωνα με ορισμένους Σύρους αναλυτές, οι πρόσοδοι από το πετρέλαιο είναι περιορισμένες και ανεπαρκείς για την κάλυψη των αναγκών και της τοπικής διοίκησης. Συμβαίνει όμως η Συρία να έχει μια μεγαλύτερη προίκα, κρυμμένη αλλού –στα Υψώματα του Γκολάν.
Όπως αναφέρθηκε ήδη από τον Νοέμβριο 2015 στους Asia Times, εταιρεία Afek Oil and Gas, παράρτημα της αμερικανικής Genie Energy, ανακάλυψε μια πετρελαϊκή χρυσοπηγή στα Υψώματα του Γκολάν, «με δυνατότητες απόδοσης δισεκατομμυρίων δολαρίων». Η Genie Energy, που καυχάται για ένα συμβούλιο γεμάτο από πρώην μέλη αμερικανικών κυβερνήσεων, πέτυχε να εξασφαλίσει άδειες εξερεύνησης, παρά την αντίθεση τοπικών και περιβαλλοντικών οργανώσεων που ανησυχούν για την μόλυνση της υπαίθρου του Γκολάν και της Θάλασσας της Γαλιλαίας, πιο κάτω. Τα μεγαλύτερα όμως προβλήματα αφορούν στο θέμα της κυριαρχίας.
Το Ισραήλ προσάρτησε μέγα μέρος του Γκολάν το 1981, το οποίο ωστόσο θεωρείται διεθνώς ως παράνομα κατεχόμενο συριακό έδαφος. Η ισραηλινή ηγεσία είχε προηγουμένως προσφερθεί να αποσυρθεί από το Γκολάν, που καταλήφθηκε το 1967, σε αντάλλαγμα μιας διεξοδικής συνθήκης ειρήνης με την Συρία. Αλλά από την έναρξη της αποσύνθεσης της Συρίας το 2011, καταβάλλονται προσπάθειες αναγνώρισης ως νόμιμης της ισραηλινής κατοχής των 1.200 τετραγωνικών χιλιομέτρων στα Υψώματα του Γκολάν.
Πράγματι το Ισραήλ έχει ενισχύσει την άμυνα του Γκολάν. Τον περασμένο Ιούνιο, όταν ένα βλήμα όλμου έπεσε στο Γκολάν, η ισραηλινή αεροπορία βομβάρδισε τις θέσεις του συριακού στρατού στο χωριό Σαμαντάνιε αλ Σαρκίγια στην επαρχία Κιουνέϊτρα. Τον Φεβρουάριο, μετά την συντριβή ενός ισραηλινού F-16 στο έδαφος της Συρίας, οι Ισραηλινοί βομβάρδισαν την μισή αεράμυνα της Συρίας , από αέρος και -με πυραύλους- από τα Υψώματα του Γκολάν. Το Ισραήλ επίσης υποστηρίζει ανταρτικές ομάδες σαν ανάχωμα απώθησης των κυβερνητικών δυνάμεων της Συρίας.
Προς Διαμελισμό της Συρίας
Η διατήρηση των αμερικανικών στρατιωτικών δυνάμεων στη Συρία και ο διαμελισμός της χώρας σε σφαίρες επιρροής, όπως στην Κίνα του 19ου Αιώνα, θα διευκόλυνε την προσάρτηση του Γκολάν από το Ισραήλ και θα εξασφάλιζε στις Ισραηλο-αμερικανικές εταιρείες την εκμετάλλευση των κοιτασμάτων πετρελαίου.
Στην περίπτωση της Συρίας, στην κατανομή των σφαιρών επιρροής, στις ΗΠΑ θα ανήκε το βόρειο-ανατολικό τμήμα, στην Τουρκία το βόρειο-δυτικό, στο Ιράν η παράκτια περιοχή και μεγάλα τμήματα της συριακής ερήμου και στο Ισραήλ και στην Ιορδανία το νότιο-δυτικό, σύμφωνα με το σχέδιο διαμελισμού που κατέστρωσε η αμερικανική RAND Corporation και δημοσίευσε πρώτη η γερμανική εφημερίδα Deutsche Wirtschafts Nachrichten.
Αξιοσημείωτο είναι ότι στο αμερικανικό αυτό σχέδιο η περιοχή του Μανμπίζ βρίσκεται στην τουρκική σφαίρα επιρροής. Αυτό δη προκαλεί ασάφεια εάν οι Αμερικανοί θα συνεχίσουν να υποστηρίζουν τους εκεί Κούρδους, καθώς ο στρατός του Ερντογάν και οι δυνάμεις κρούσεως των Τζιχαντιστών συνεχίζουν την προώθησή τους για την κατάληψη εδαφών δυτικά του Ευφράτη.
Και παρά τις διακηρύξεις της συριακής κυβέρνησης ότι θα ανακτήσει όλα τα χαμένα εδάφη, από την σημερινή οπτική γωνία αυτό δεν φαίνεται πολύ πιθανό. Όπως στην περίπτωση της Κίνας, μπορεί να απαιτηθεί άλλος ένας αιώνας.
