Έτσι το ''Χαράς Ευαγγέλια'' των Γραφών σηματοδοτεί διπλή γιορτή για τους Έλληνες: τη γιορτή του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου και την άλλη της Ελληνικής Επανάστασης του 1821, η οποία σήμανε την αρχή μιας νέας, ελεύθερης ζωής για τον σκλαβωμένο Ελληνισμό.

Τον Ελληνισμό που, μετά τη δοξαστική σταδιοδρομία αιώνων εξάπλωσης του ελληνικού πνεύματος και πολιτισμού (από τους προϊστορικούς χρόνους στους κλασικούς της ελληνικής αρχαιότητας κι από εκείνους στην κοσμοκρατορία του Μεγαλέξανδρου και των Βυζαντινών αυτοκρατόρων), γονάτισε κάτω από το συντριπτικό βάρος των ορδών των Οθωμανών.

Έκτοτε, στα 400-500 χρόνια Τουρκοκρατίας, ο λαμπρός φάρος του ελληνικού πνεύματος έπαψε να εκπέμπει το εκτυφλωτικό φως του στα πέρατα της οικουμένης βυθίζοντας τον λαό μας στην παγερή και ατέλειωτη νύχτα της τουρκικής σκλαβιάς. Η ελευθερία έμεινε ανέστια. Έφυγε μακριά από την Ελλάδα, αλλά έτρεφε πάντα την πίστη των ''ραγιάδων'' στα εθνικά ιδανικά και την ελπίδα της ανάστασης του Γένους.

Έτσι περνούσαν τα χρόνια κρατώντας αδούλωτες τις ψυχές των Ελλήνων, οι οποίοι παρέμεναν βαθιά προσηλωμένοι στην πίστη του Χριστού και την ιδέα της πατρίδας. Μέχρι που έφτασε η στιγμή του μεγάλου ξεσηκωμού • του εθνικού συναγερμού τον οποίο (με ανυπέρβλητη ψυχική αντοχή) καρτερούσαν.

Το σύνθημα ''ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ή ΘΑΝΑΤΟΣ'' δόνησε τους αιθέρες και αφύπνισε τους σκλαβωμένους Έλληνες. Πύκνωσε τις τάξεις των επαναστατημένων ''ραγιάδων'' και πολλαπλασίασε μια χούφτα γενναίων που είχε ορκίσει στο μοναστήρι της Αγίας Λαύρας ο Παλαιών Πατρών Γερμανός υψώνοντας το λάβαρο της Ελληνικής Επανάστασης και ευλογώντας τα ελληνικά όπλα για διεκδίκηση της απελευθέρωσης (25η Μαρτίου 1821).

Η ελληνική ανδρεία -- μετά τη σπίθα που άναψε ο Θούριος του Ρήγα και η εξέγερση του Ιερού Λόχου (υπό τον Αλέξανδρο Υψηλάντη) στις Παραδουνάβιες ηγεμονίες -- κατατρόπωσε τους Τούρκους κατακτητές μετατρέποντας σε φωτεινά μετέωρα θριάμβου, αλλά και θυσίας για την πατρίδα, το Βαλτέτσι -- το Λεβίδι -- τα Δερβενάκια -- την Αλαμάνα -- το Σούλι -- το Αρκάδι -- το Χάνι της Γραβιάς -- το Μανιάκι -- το Μεσολόγγι -- τη Χίο -- τα Ψαρά -- την Τριπολιτσά -- την Αράχωβα -- τη Νάουσα, τη Χαλκιδική -- την Πέτρα... Απ' άκρη σε άκρη όλη την επαναστατημένη Ελλάδα!

Μετέωρα που έστησαν τρόπαια νίκης και ηθικού μεγαλείου φέρνοντας το γλυκοχάραμα της λύτρωσης των σκλαβωμένων Ελλήνων. Το αίμα τους χύθηκε άφθονο, για να ποτιστεί και να βλαστήσει το δέντρο της ελευθερίας, που γέννησε το μικρό ανεξάρτητο ελληνικό κράτος του 1830 (Πρωτόκολλο Λονδίνου ή Ανεξαρτησίας).

Έτσι το ''Άμμες δε γ' εσόμεθα πολλώ κάρρονες'' των αρχαίων νεαρών Σπαρτιατών προς τους μεγαλύτερους μεταλαμπαδεύτηκε στους επαναστατημένους Έλληνες του 1821 κι από αυτούς στις επόμενες γενιές των Ελλήνων που απελευθέρωσαν τα υπόλοιπα τμήματα της τουρκοκρατούμενης πατρίδας και βροντοφώναξαν το μεγάλο ''ΟΧΙ'' το 1940-'41.

Διακόσια τρία χρόνια μετά την κήρυξη της Ελληνικής Επανάστασης, συνεχίζουμε να τιμάμε την μεγάλη ώρα της εθνικής μας ζωής που έφερε την Ανάσταση του Γένους μας και άνοιξε το κεφάλαιο της Νεότερης ιστορίας μας.

Συνεχίζουμε να αποτίουμε φόρο τιμής στους γνωστούς και άγνωστους Αγωνιστές του 1821 οι οποίοι θυσίασαν τη ζωή τους για την Ανάσταση της πατρίδας μας. Αναβαπτιζόμαστε -- μέσα απ' την έπαρση της γαλανόλευκης σημαίας μας, τις σχολικές γιορτές, τις παρελάσεις, τα τραγούδια και τα εμβατήριά μας -- στην μνήμη των μεγάλων κατορθωμάτων τους.

Προσπαθούμε να αντλήσουμε από αυτά και τις αστείρευτες πηγές εθνικής δύναμης και ενότητας του Ελληνισμού δύναμη και κουράγιο που θα τονώσουν το πατριωτικό μας συναίσθημα, θα μας φρονηματίσουν και θα μας οδηγήσουν στο δρόμο του εθνικού καθήκοντος.

Το δρόμο που απαιτεί να υπερασπιστούμε με θάρρος, αυταπάρνηση και αποφασιστικότητα τα δίκαια της πατρίδας μας, τα όσια και ιερά της Φυλής μας τα οποία καθαγίασαν το 1821 με τις θυσίες τους κατά της οθωμανικού δεσποτισμού και της τουρκικής τυραννίας οι Κλέφτες, οι Αρματολοί, οι ανώνυμοι και επώνυμοι Έλληνες ήρωες (Ρήγας Φεραίος, Φιλικοί, Αλέξανδρος και Δημήτριος Υψηλάντης, Οδ. Ανδρούτσος, Θεόδ. Κολοκοτρώνης, Μ. Μπότσαρης, Νικηταράς, Κανάρης, Μιαούλης, Καραϊσκάκης, Παπαφλέσσας, Ολύμπιος, Παπάς, Μαυρογένους, Μπουμπουλίνα, Βιζβίζη, Μανιάτες, Κρήτες, Σουλιώτες, Μακεδόνες, Ηπειρώτες, Θρακιώτες, Νησιώτες...

Σύσσωμος ο επαναστατημένος λαός και ο κλήρος με τους εθελοντές φιλέλληνες στο πλευρό τους (Λόρδο Βύρωνα, Σανταρόζα, Φαβιέρο, Μάγιερ κλπ) και τους θρυλικούς Μεσολογγίτες ως σύμβολα αυταπάρνησης απέναντι σ' έναν κατακτητή που τους πολιορκούσε, τους χλεύαζε και προσπαθούσε να τους λυγίσει ψυχικά με τακτικές παιδομαζώματος και λυσσώδεις επιθέσεις έχοντας επικεφαλής Τούρκους, Τουρκαλβανούς και Τουρκοαιγύπτιους πασάδες: τον Βρυώνη, τον Κιουταχή, τον Μεχμέτ Αλή, τον Αλή Πασά Τεπελενλή και τον Ιμπραήμ...

Όμως δεν τους λύγισε και στην ήττα ακόμα (βλ. Μεσολόγγι, Μανιάκι), γιατί οι άψυχοι Έλληνες βγήκαν ηθικά νικητές. Έδωσαν τιτάνιο αγώνα και έπεσαν ηρωικά σαν ελεύθεροι άνθρωποι ''για του Χριστού την πίστη την Αγία και της Πατρίδος την ελευθερία'' επιβεβαιώνοντας τα λόγια του Γάλλου ποιητή Μιστράλ:

- Κι αν πρέπει να πεθάνουμε για την Ελλάδα, // θεία είν' η δάφνη!. Μια φορά κανείς πεθαίνει.

Χάρη σ' όλους αυτούς γιορτάζουμε οι Πανέλληνες, τέτοιες μέρες κατ' έτος, την αιωνιότητα της Ελλάδας και μαζί μ' αυτήν το ελεύθερο πνεύμα των Πατέρων μας, τη μεγαλοσύνη των ψυχών τους και το πνεύμα αυταπάρνησης που επέδειξαν για την απελευθέρωση της πατρίδας.

Πνεύμα που σπανίζει στην αφυδατωμένη αξιακά εποχή μας. Εποχή που στερείται ιδανικών, καθώς αυτά τα έχει αντικαταστήσει προ πολλού η κτηνώδης βία, η ανειλικρίνεια, η μικροψυχία, ο φθόνος, η κακία, η εξαγορά συνειδήσεων, η ανηθικότητα, η υποκρισία, η αναλγησία των ισχυρών έναντι των ανίσχυρων, ο εθνομηδενισμός, η ουδετεροπατρία και η αθεῒα...

Με δεδομένα αυτά, στα οποία προσθέσαμε τον εμπαθή κομματισμό που αναβιώνει τον παλαιϊκό διχασμό μας, μετατρέψαμε την πατρίδα μας σε φτερό στον άνεμο απ' τη στιγμή που συνδέουμε τα ιερά και τα όσιά μας με πολιτικές σκοπιμότητες και την τύχη των εκτός συνόρων κοιτίδων του Ελληνισμού με τα συμφέροντα των ξένων.

Απ' τη στιγμή που νοθεύουμε τον αγνό και άδολο πατριωτισμό με καινοφανείς προσδιορισμούς. Τον ταυτίζουμε συχνά με την πατριδοκαπηλία και γελοιοποιούμε την αγάπη για την πατρίδα και την Ορθόδοξη πίστη μας με όχημα περιστασιακές ιδεολογίες και ιδεοληψίες με κομματικές αποχρώσεις.

Με όχημα και σχολικά βιβλία ακόμα που παρουσιάζουν... ''στρογγυλεμένα'' την ένδοξη ιστορία μας και τα κατορθώματα των ηρωικών μορφών της ελληνικής ιστορίας. Που ερμηνεύουν ως συγγενείς έννοιες τον πατριωτισμό και τον... φασιστικό εθνικισμό (γιατί ο υγιής είναι φιλοπατρία) και σαν τελετουργικές εκδηλώσεις την προσευχή των μαθητών και την (καταργημένη) έπαρση και υποστολή στα σχολεία...

Προφανώς οι ιθύνοντες της Παιδείας μας διακομματικά και διακυβερνητικά έχουν βαρύτατες ευθύνες για τον διασυρμό της πίστης και της πατρίδας μας, χωρίς να ξεχνάμε και τις μεγάλες ευθύνες του Τύπου ο οποίος στρώνει διαχρονικά το χαλί σ' αυτούς που την μετατρέπουν σε λάβαρο πολιτικών αντιπαραθέσεων και ευτελίζουν ιστορικές μνήμες με το μικρόβιο της παραχάραξης, της προπαγάνδας και του εμφυλιοπολεμικού διχασμού, σαν να θέλουν να ξεθωριάσουν την εθνική μας ταυτότητα και την αξιοπρέπειά μας...