Θέμα τηλεοπτικής εκπομπής αποτέλεσε σήμερα η μάχη κατά του καρκίνου.

Συγκεκριμένα μίλησε η ψυχολόγος Άσπα Πασπάλη, και ο ηθοποιός Αντίνοος Αλμπάνης για τη στάση μας απέναντι στους δικούς μας ανθρώπους που δοκιμάζονται από τον καρκίνο, είτε είναι ο γονιός μας, είτε ο σύντροφός μας, είτε ο φίλος μας, είτε ο συνάδελφός μας.

Παρά τα σημαντικά βήματα που έχουν γίνει στην αντιμετώπιση αυτής της ασθένειας, σε κάθε ευρύτερη οικογένεια ένας άνθρωπος νοσεί ή θα νοσήσει. Καλό είναι, λοιπόν, με γνώση, ψυχραιμία και αγάπη να μάθουμε πώς μπορούμε να βοηθήσουμε το δικό μας άνθρωπο.

«Το τελευταίο που σκέφτεσαι είναι το πώς να σταθείς απέναντι στους άλλους. Έχεις ανάγκη να βρουν οι γύρω σου τρόπο να σε χειριστούν ώστε να μη νιώσεις άσχημα. Με ρωτάει κόσμος πώς μπορεί να προσεγγίσει ανθρώπους που νοσούν από καρκίνο. Απάντηση δεν υπάρχει, κάθε ασθενής είναι διαφορετική προσωπικότητα», είπε ο Α. Αλμπάνης.

«Είναι δύσκολη η στιγμή που μαθαίνεις τι έχεις, εγώ το απέφυγα, δεν το ανακοίνωσα στην οικογένεια ή τους φίλους μου, παρά μόνο όταν είχε περάσει ένα χρονικό διάστημα. Αλλάζει όλη η ζωή σου, και ό,τι είχες δεδομένο μέχρι εκείνη τη στιγμή, στενεύει ο χρονικός ορίζοντας. Πρέπει να εκπαιδεύουμε την ψυχή και το μυαλό μας για το αν μας συμβεί κάτι τέτοιο», περιέγραψε ο Α. Αλμπάνης σχετικά με την προσωπική του εμπειρία με τον καρκίνο.

«Όταν έβλεπα τους άλλους να υπερπροσπαθούν καταλάβαινα ότι τα πράγματα μάλλον δεν είναι τόσο καλά για εμένα. Ο ίδιος ασθενής δείχνει τι έχει ανάγκη και είναι καλό οι άνθρωποι που είναι γύρω του να τον ακούν. Όποτε χρειάζεται βοήθεια ένας ογκολογικός ασθενής, θα τη ζητήσει. Αν του την παρέχουμε χωρίς να την έχει ανάγκη, νιώθει ανήμπορος. Ο ασθενής έχει ανάγκη να νιώσει κατανόηση, η έλλειψη ψυχραιμίας κάνει τον ασθενή να μη νιώθει πολύ καλά», είπε ο αγαπημένος ηθοποιός.

«Η αγάπη δε βοηθάει πάντοτε, πολλές φορές δημιουργεί προβλήματα. Πολλές φορές το παίρνουμε προσωπικά και λέμε ότι θα κάνουμε ό,τι μπορούμε για να σώσουμε τον άνθρωπό μας, αγνοώντας τις ανάγκες του ανθρώπου που νοσεί», εξήγησε από την πλευρά της η Α. Πασπάλη.

«Για τον καθένα συμβολίζει κάτι άλλο καρκίνος. Έχει σημασία πώς θα το παρουσιάσει ο γιατρός, και πώς το βλέπουμε μέσα μας, πώς ερμηνεύουμε τη διάγνωση. Μαζί με εμάς νοσεί και το περιβάλλον μας», τόνισε η Α. Πασπάλη.

«Για εμένα το ερώτημα ήταν αν θα αποσυρθώ από τη ζωή ή αν θα συνεχίσω να ζω. Τέσταρα τις δυνάμεις μου. Δε διέκοψα την εργασία μου, ό,τι είχα προγραμματίσει να κάνω το έκανα, με μεγαλύτερη δυσκολία και κόπο. Επέλεξα να κάνω αυτό γιατί αυτό είχα ανάγκη. Ήθελα και οι γύρω μου να με αντιμετωπίσουν έτσι. Πέρασα από τη διαδικασία που νόμιζα ότι είμαι αυτάρκης και ότι μπορώ να διαχειριστώ μόνος μου ό,τι συνέβαινε, αλλά και από το αντίθετο. Είναι πολλές οι στιγμές που λυγίζεις. Το θέμα είναι ο ασθενής να το περνάει όσο πιο ανάλαφρα γίνεται. Δεν πρέπει οι γύρω του να υποδεικνύουν στον ασθενή δικούς τους γιατρούς και δικές τους μεθόδους», είπε ο Α. Αλμπάνης.

«Στους ασθενείς κινητοποιείται το ένστικτο της επιβίωσης και λειτουργούν πολύ πιο ψύχραιμα και χρειάζεται πολλές φορές να υποστηρίξουν οι ίδιοι τους γύρω τους. Πρέπει να ακούμε, να μιλάμε στον ασθενή, να σεβαστούμε ό,τι μας πει, να ακούσουμε τις ανάγκες του. Είναι σημαντικό να βρούμε διόδους επικοινωνίας», σημείωσε η Α. Πασπάλη.

«Στις σχέσεις, όταν κάποιος νοσεί, υπάρχουν άνθρωποι που συνευρίσκονται με πολλούς συντρόφους, γιατί θεωρούν ότι ο έρωτας απομακρύνει το θάνατο, αλλά και το αντίθετο», πρόσθεσε η ίδια.