Μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία από τον Ανδρέα Λόντο, προεστό της Βοστίτσας, στις 20 Φεβρουαρίου 1819 και μετείχε ενεργά στην επαναστατική προπαρασκευή. Τον Ιανουάριο του 1821 έλαβε μέρος στη μυστική συνέλευση της Βοστίτσας, ενώ δύο μήνες αργότερα, στις 25 ή 26 Μαρτίου 1821, συνυπέγραψε την προκήρυξη του Αχαϊκού Διευθυντηρίου προς τους πρόξενους των ξένων επικρατειών.

Κατά τη διάρκεια της Επανάστασης ανέπτυξε σημαντική στρατιωτική και πολιτική δράση. Τον Δεκέμβριο του 1821 συμμετείχε ως πληρεξούσιος Πελοποννήσου στην Α΄ Εθνοσυνέλευση. Μετά τη λήξη των εργασιών της εξελέγη στο Α΄ Βουλευτικό, ωστόσο παρευρέθηκε μόνο στις πρώτες συνεδριάσεις του, καθώς στη συνέχεια απεστάλη σε εκστρατεία. Ένα χρόνο αργότερα έλαβε μέρος ως πληρεξούσιος Καλαβρύτων στη Β΄ Εθνοσυνέλευση (1823) και από τις 26 Απριλίου διετέλεσε μέλος του Εκτελεστικού έως την παραίτησή του τον Ιανουάριο του επόμενου έτους. Λίγους μήνες αργότερα (Απρίλιος 1824) προτάθηκε η επανεκλογή του στο Εκτελεστικό, την οποία αρνήθηκε. Τον Απρίλιο του 1826 συμμετείχε ως πληρεξούσιος Καλαβρύτων στην Γ΄ Εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου, από την οποία διορίστηκε στην επιτροπή για την υπογραφή των πρακτικών της συνέλευσης και στην επιτροπή για τη σύνταξη του Πολιτεύματος.

Η Μάχη του Βαλτετσίου: Από τις σημαντικότερες μάχες του 1821

Στις 12 Απριλίου του ίδιου έτους εξελέγη από τα μέλη της Εθνοσυνέλευσης στη Διοικητική Επιτροπή, στις εργασίες της οποίας προήδρευε. Ένα χρόνο αργότερα έλαβε μέρος στην Γ΄ Εθνοσυνέλευση της Τροιζήνας (1827). Μετά την άφιξη του Ιωάννη Καποδίστρια διορίστηκε πρόβουλος (πρόεδρος) του Τμήματος των Εσωτερικών στο Πανελλήνιο, ενώ στη συνέχεια εξελέγη στη Δ΄ Εθνοσυνέλευση (1829), αλλά πιθανόν δεν μετείχε στις εργασίες της. Μετά τη δολοφονία Καποδίστρια συμμετείχε ως πληρεξούσιος Καλαβρύτων στη Δ΄ κατ’ επανάληψιν Εθνοσυνέλευση (1831), η οποία τον διόρισε μαζί με τον Γεώργιο Κουντουριώτη στην τριμελή Διοικητική Επιτροπή σε αντικατάσταση του Αυγουστίνου Καποδίστρια και του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη.

Μετά την άφιξη του Όθωνα διορίστηκε Σύμβουλος Επικρατείας (1833) και πληρεξούσιος αυλικός επίτροπος (1834), ενώ από τον Οκτώβριο του 1835 διετέλεσε αντιπρόεδρος του Συμβουλίου της Επικρατείας (1835), θέση την οποία διατήρησε έως τον θάνατό του. Για την προσφορά του στον Αγώνα τιμήθηκε από τον Όθωνα με παράσημα και μετάλλια. Απεβίωσε στις 4 Μαΐου 1840 και κηρύχθηκε με βασιλικό διάταγμα προς τιμήν του τριήμερο πένθος.

Η έννοια του «θανάτου» στην Ελληνική Επανάσταση (1821-1832)

[…] δεν έκρινα περιττόν να εκθέσω προς το παρόν μετά της ανηκούσης απροσωποληψίας και ακεραιότητος σύντομον βιογραφίαν του μακαρίτου, καθόσον αφορά το οποίον διέτρεξε πολιτικόν στάδιον, εξαγαγών αυτήν από ιδιοχείρους αυτού σημειώσεις, τας οποίας παρά του ιδίου προ ολίγου καιρού ζητήσας έλαβον. […] ο μακαρίτης Α. Ζαήμης μετά του σεβαστού αρχιερέως Γερμανού ήσαν οι πρώτοι αγωνισταί, και ούτε είναι δυνατόν να διαφιλονεικήση τις μετ’ αυτών περί του είδους τούτου της αρχαιότητος· ασχολημένοι έπειτα εις την πολιορκίαν των Παλαιών Πατρών καθά διετάχθησαν παρά του μακαρίτου Δημητρίου Υψηλάντου, και της εν Καλτεζιαίς συνελεύσεως, παρέμεινεν εις αυτήν, έως ότου συνεκροτήθη η εν Επιδαύρω πρώτη εθνική των Ελλήνων συνέλευσις· εκλεχθείς δε αντιπρόσωπος της επαρχίας Καλαβρύτων, επαρουσιάσθη εις αυτήν και μετά την αποπεράτωσιν καίτοι εκλεχθείς μέλος του βουλευτικού σώματος, επρόκρινε ν’ ακολουθήση τον στρατιωτικόν δρόμον, ως ούσης αναγκαιοτάτης εις την πολιορκίαν των Π. Πατρών της παρουσίας του […]

Σύντομη βιογραφία του Ανδρέα Ζαΐμη από τον Γεώργιο Αινιάνα

Παππαδόπουλος, 1840, 3-4

Βιβλιογραφία:
1821 – Lexicon/ΚΕΝΙ
Γριτσόπουλος, 1973, 36
Δημακόπουλος, 1966α, 224
Δρούλια, 1969, 61-76
Παπανδρέου, 1906, 114-116

representatives1821.gr