Ό Γέρων Πορφύριος επίμονα δίδασκε ότι πρέπει η αγάπη μας στό συνάνθρωπο μας νά είναι τόση, ώστε νά τόν βλέπουμε ώς τόν εαυτό μας. Μια περίοδο είχε παρακαλέσει ένα πνευματικό του τέκνο καί του είχε φωτοτυπήσει τό κατωτέρω κείμενο του Αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου, τό όποιο μοίραζε στους επισκέπτες του:
«Όλους τους πιστούς όφείλομε νά τους βλέπωμε σάν ένα, καί νά σκεπτώμαστε ότι στον καθένα άπό αυτούς είναι ό Χριστός.
Καί νά έχωμε γιά τόν καθένα τέτοια αγάπη, ώστε νά είμαστε έτοιμοι νά θυσιάσωμε γιά χάρη του καί τή ζωή μας.
Γιατί όφείλομε νά μή λέμε ούτε νά θεωρούμε κανένα άνθρωπο κακό, αλλά όλους νά τους βλέπωμε ώς καλούς.
Κι αν δής ένα αδελφό νά ένοχλήται άπό πάθη, νά μή τόν μισήσης αυτόν μίσησε τά πάθη, πού τόν πολεμούν.
Κι αν τόν δής νά τυραννήται άπό επιθυμίες καί συνήθειες προηγουμένων αμαρτιών, περισσότερο σπλαχνίσου τον, μή τυχόν δοκιμάσης καί σύ πειρασμό, άφού είσαι άπό υλικό που εύκολα γυρίζει άπό τό καλό στό κακό.
Ή αγάπη προς τόν αδελφό σέ προετοιμάζει ν’ άγαπήσης περισσότερο τό Θεό.
Τό μυστικό, λοιπόν, της αγάπης προς το Θεό είναι ή αγάπη προς τόν αδελφό.
Γιατί, αν δέν αγαπάς τόν αδελφό σου, πού τόν βλέπεις, πώς είναι δυνατό ν’ αγαπάς τό Θεό, πού δέν τόν βλέπεις;
»Ό γάρ μή αγαπών τόν άδελφόν, όν εώρακεν, τον Θεόν, ον ούχ έώρακε, πως δύναται αγαπάν;» (Α Ιω., 4, ΡΟ).
Πηγή: (Από το βιβλίο “Ο Γέρων Πορφύριος” του Κλείτου Ιωαννίδη. εκδ. Ι. Η. “Μεταμόρφωση του Σωτήρος”), antexoume.
