Economist: Η Ελλάδα στις 25 πλήρεις δημοκρατίες του κόσμου – Ξεπερνά ΗΠΑ, Γαλλία και Ιταλία
Πάνω από εκατόν πενήντα άνθρωποι συμμετείχαν, σήμερα το απόγευμα, στην πλατεία Εσκουιλίνο της Ρώμης, σε συγκέντρωση για τα δυο χρόνια από την τραγωδία των Τεμπών.
«Πενήντα επτά ψυχές ζητούν δικαιοσύνη» και «δικαιοσύνη για τα θύματα των Τεμπών», ήταν μερικά από τα συνθήματα που αναγράφονταν στα πανό.
Παράλληλα, κινητοποιήσεις με συμμετοχή Ελλήνων μονίμων κατοίκων της Ιταλίας, φοιτητών, αλλά και Ιταλών πολιτών, οργανώθηκαν σήμερα στο Μιλάνο, στην Νάπολη, στην Περούτζια, στο Λέτσε, στην Φλωρεντία και στην Καλαβρία.
Στην Αιώνια Πόλη η συγκέντρωση πραγματοποιήθηκε κάτω από την Βασιλική Εκκλησία αφιερωμένη στην Παρθένο, "Σάντα Μαρία Ματζιόρε", κοντά στον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό της πόλης.
Οι συμμετέχοντες, με σειρά παρεμβάσεων, ζήτησαν να αποδοθεί άμεσα δικαιοσύνη και ανέγνωσαν τα ονόματα των πενήντα επτά θυμάτων της σιδηροδρομικής τραγωδίας. Η κινητοποίηση άρχισε στις 3 το απόγευμα ώρα Ιταλίας (4 ώρα Ελλάδος) και ολοκληρώθηκε μετά από πάνω από δύο ώρες.
Μεγαλειώδης συγκέντρωση στο Άμστερνταμ για τα Τέμπη - Περισσότεροι από 1000 διαδηλωτές
Μεγάλη ήταν η κινητοποίηση χιλιάδων ομογενών που βγήκαν στους δρόμους του Άμστερνταμ για να τιμήσουν τις μνήμες των 57 νεκρών από το τραγικό σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη
Η φωνή των ανθρώπων που βγήκαν στους δρόμους του Άμστερνταμ αντήχησε σαν κραυγή απόγνωσης και οργής σε μια συγκέντρωση γεμάτη πόνο, αγανάκτηση και ελπίδα για δικαίωση, το σύνθημα που κυριάρχησε ήταν σαφές και αδιάλλακτο: «Εσείς μετράτε κέρδη και ζημιές, εμείς μετράμε ανθρώπινες ζωές».
Συγκεκριμένα, το συλλαλητήριο στο Άμστερνταμ ξεκίνησε στις 19:00 (ώρα Ελλάδος) και αποτελεί μια άμεση αντίδραση στην τραγωδία που συνέβη στην κοιλάδα των Τεμπών, μια διαμαρτυρία για τη δικαίωση αλλά ως συμπαράσταση προς τις οικογένειες των θυμάτων.
«Το κράτος σκοτώνει και διώχνει τα παιδιά του», έλεγαν οι διαδηλωτές, με κάθε λέξη να εκφράζει την πικρία και τον θυμό τους. Εκεί, στους δρόμους, οι άνθρωποι δεν ήταν απλώς μάρτυρες ενός τραγικού συμβάντος, ήταν οι φωνές αυτών που δεν έχουν πλέον φωνή. Η οργή τους μετατράπηκε σε κινητήριο δύναμη για να μην ξεχαστεί ποτέ αυτή η αδικία. «Δεν έχω οξυγόνο», φώναξαν.
Παρά το γεγονός ότι το περιστατικό συνέβη στην Ελλάδα, οι αντιδράσεις και η κοινωνική αφύπνιση ξεπέρασαν τα ελληνικά σύνορα, φτάνοντας σε πόλεις του εξωτερικού όπως το Άμστερνταμ.
