Τη σοβαρή υποψηφιότητα του Αμερικανού πρεσβευτή στην Ελλάδα, Τζέφρι Πάιατ, τονίζει σε συνέντευξή της στην εφημερίδα “Καθημερινή”, η Φιόνα Χιλ, σημαίνων μέχρι πρόσφατα στέλεχος του Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας των ΗΠΑ (NSC: National Security Council) και πρώην συμφοιτήτρια του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη στο πανεπιστήμιο Χάρβαρντ.
Η Φιόνα Χιλ μίλησε στους δημοσιογράφους Γιάννη και Παύλο Παπαδόπουλο, είπε πολλά ενδιαφέροντα για τις σχέσεις της Ελλάδας με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Όμως η αναφορά στον Τζέφρι Πάιατ είχε μεγάλο ενδιαφέρον. Είπε επί λέξει, “είχαμε έναν πολύ δυνατό πρέσβη στην Ελλάδα, τον Τζέφ Πάιατ, ο οποίος τώρα ενδέχεται να αναλάβει ένα πιο σημαντικό πόστο στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ“.
Η αναφορά της Φιόνα Χιλ στο ενδεχόμενο αξιοποίησης του Τζέφρι Πάιατ από τη νέα κυβέρνηση Μπάιντεν στις ΗΠΑ, δεν αποτέλεσε κεραυνό εν αιθρία. Έχοντας εξαιρετικά επιτυχημένη -για τα μέτρα του αμερικανικού εθνικού συμφέροντος- θητεία στην Ουκρανία και στη συνέχεια στην Ελλάδα, η πορεία του μοιάζει προδιαγεγραμμένη.
Συζητήσεις για την πιθανή ανάληψη σημαντικού πόστου, π.χ. ως υφυπουργός ή βοηθός υπουργός Εξωτερικών με αρμοδιότητα τα ευρύτερα θέματα Ευρασίας, είχαν υπάρξει και στο παρελθόν. Η θητεία του ως στέλεχος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ δεν επηρεάστηκε ούτε από την προεδρία Τραμπ που οι σχέσεις ανάμεσα στα δυο κόμματα, Ρεπουμπλικάνους και Δημοκρατικούς, ήταν εξαιρετικά τεταμένες.
Η σχέση ανάμεσα στις πρεσβείες του Κιέβου και της Αθήνας είναι πολύ πιο στενή από όσο αρχικά διακρίνεται για την αμερικανική γεωστρατηγική. Το ενδιαφέρον εστιάζεται φυσικά στην ανάσχεση της Ρωσικής Ομοσπονδίας και τον έλεγχο των σχέσεών της με την Ευρώπη.
Κατά συνέπεια, υπάρχει μια “αλυσίδα” χωρών μεγάλου ενδιαφέροντος από τη Βαλτική στη Μαύρη Θάλασσα, ενώ η αλλαγή στάση της Τουρκίας μεγιστοποίησε την αξία του ελληνικού χώρου που ακολουθεί στον νοητό άξονα που οδηγεί στην ανατολική Μεσόγειο… άρα στη Μέση Ανατολή.
Βρετανική «σφήνα»: Δίνουν 4 «ελληνικές» φρεγάτες Type 31 και Type 23 στο ΠΝ
Με απλά λόγια, η αμερικανική οπτική δεν αφορά το ελληνοτουρκικό μέτωπο, το οποίο είναι μια μόνο, αν και σημαντική, συνιστώσα του πλανητικού ανταγωνισμού ανάμεσα στις Ηνωμένες Πολιτείες και τη Ρωσία.
Ασχέτως του αν υπάρχει ισχυρό σκεπτικό που υπαγορεύει την ανάγκη εξεύρεσης ενός στρατηγικού modus vivendi ανάμεσα στην Ουάσιγκτον και τη Μόσχα για αποτελεσματικό έλεγχο και ισορροπία σε κρίσιμες γεωστρατηγικά περιφέρειες του πλανήτη, ουσία παραμένει ότι το “κατεστημένο” εξωτερικής πολιτικής, προς το παρόν εξακολουθεί να αντιμετωπίζει τη Ρωσία ως τον μεγάλο αντίπαλο.
Σε αυτό το περιβάλλον, διπλωμάτες της εμπειρίας και του βεληνεκούς του Τζέφρι Πάιατ, είναι λογικό να ακολουθήσουν ανοδική πορεία και να αναλάβουν θέσεις ευθύνης στο αμερικανικό υπουργείο Εξωτερικών.
Με δεδομένες τις εξαιρετικές σχέσεις που έχει οικοδομήσει με το σύνολο του πολιτικού φάσματος, το ζητούμενο για την Ελλάδα είναι το πως θα κεφαλαιοποιήσει τη σχέση και την πραγματική -όπως εκτιμάται- συμπάθεια του Πάιατ για την Ελλάδα, στις επαφές της με τα κέντρα λήψεως αποφάσεων στην Ουάσιγκτον.
