Διάφοροι σύγχρονοι Ἐπίσκοποι πρεσβεύοντες σιωπηλῶς ἢ γυμνῇ τῇ κεφαλῇ τὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ θέλοντες μὲ νύχια καὶ μὲ δόντια – χαρακτηριστικὸ τῶν ἀνὰ τοὺς αἰῶνας αἱρετικῶν – νὰ τὴν ὑπερασπίσουν, ἐκδίδουν κηρύγματα καὶ ἐγκυκλίους, μὲ τὶς ὁποῖες καλοῦν τὸ ποίμνιό τους νὰ ἀπομακρυνθεῖ ἀπὸ τοὺς ὁμολογητὲς, ἁγιορεῖτες καὶ μή, μοναχοὺς, ἱερεῖς καὶ λαϊκούς, ποὺ ακολουθώντας τὴν ἁγιοπατερικὴ παράδοση διέκοψαν τὴν ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία μὲ τοὺς αἱρετικοὺς οἰκουμενιστές. Σὲ αὐτὲς τὶς ἐγκυκλίους χρησιμοποιοῦν χαρακτηρισμοὺς ποὺ θὰ τοὺς ζήλευε κάθε αἱρετικὸς τοῦ παρελθόντος, παραχαράσσουν τὶς ἱερὲς διδαχὲς καὶ διαστρεβλώνουν συνειδητὰ τὰ λόγια τῶν Ἁγίων Πατέρων.
Ὅ,τι καὶ νὰ κάνουν ὅμως δὲν μποροῦν νὰ σταματήσουν τὸν ἔλεγχο ποὺ τοὺς ἀσκοῦν οἱ Ἅγιοι. Γιατὶ οἱ Ἅγιοι εἶναι μέλη τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ (Ἐφεσ. α’ 25), φίλοι τοῦ Θεοῦ (Ψαλμ. 138, 17), τέκνα (Γαλ. γ’ 26) καὶ κληρονόμοι τοῦ Χριστοῦ (Ρωμ. η’ 17). Ἡ φωνή τους, φωνὴ τῆς Μίας Ἀληθείας, δὲν χάνει ποτὲ τὴν δύναμη καὶ τὴν ἐπικαιρότητά της. Ἔτσι ἀκούγεται καὶ σήμερα ἡ φωνὴ τοῦ Ἄτλαντος τῆς Ὀρθοδοξίας, Ἁγίου Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ, ποὺ ἀπαντᾶ καὶ κολαφίζει ὅλους αὐτοὺς τοὺς ἀσεβεῖς καὶ δοκησίσοφους Ψευδοεπισκόπους, ποὺ μέχρι σήμερα συνειδητὰ τὸν περιφρονοῦν ὡς Ἅγιο καὶ ὁμολογητὴ καὶ βάζουν καὶ βγάζουν, ὅποιον αὐτοὶ θέλουν, ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Τοὺς λέει λοιπὸν ὁ ἕνας ἀλλὰ γιὰ τὸν Θεὸ μέγας Μᾶρκος:
«Οἱ Σύνοδοι κατεδίκαζαν, ὅσους δὲν πείθονταν στὴν Ἐκκλησία, ἀλλὰ προέβαλαν κάποια διδασκαλία ἐνάντια σὲ αὐτὴν καὶ τὴν κήρυτταν καὶ ἀγωνίζονταν γιὰ αὐτὴ (δηλ. τοὺς οἰκουμενιστές) γι’ αὐτὸ καὶ τοὺς ὀνόμαζαν αὐτοὺς αἱρετικούς… Ἐγὼ (καὶ σήμερα οἱ ὁμολογητὲς πιστοὶ) δὲν κηρύττω δική μου διδασκαλία, οὔτε προβάλλω κάποιο ἄλλο δόγμα ξένο καὶ νόθο (σημ. οἱ οἰκουμενιστές τὸ κάνουν), ἀλλὰ τηρῶ τὸν ἑαυτό μου καὶ τὴν ἀκραιφνὴ διδασκαλία, ποὺ παρέλαβε ἡ Ἐκκλησία ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Σωτῆρα μας Χριστό… Ἐὰν λοιπὸν παραμένω καὶ δὲν θέλω νὰ παρεκκλίνω ἐξ αὐτῆς, πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ κατακριθῶ καὶ νὰ δικασθῶ… Ἐὰν αὐτὴ εἶναι ὁμολογουμένως εὐσεβὴς καὶ ὀρθόδοξος, πῶς ἐγὼ εἶμαι ἄξιος καταδίκης;» (Συρόπουλος, απομνημονεύματα Χ 23) ;
«Αὐτοὺς λοιπὸν πρέπει νὰ τοὺς ἀποφεύγουμε, ὅπως ἀποφεύγει κανεὶς τὸ φίδι ἢ τοὺς πολὺ χειρότερους ἀπὸ ἐκείνους, γιατὶ εἶναι χριστοκάπηλοι καὶ χριστέμποροι. Αὐτοὶ εἶναι, σύμφωνα μὲ τὸν θεῖο Ἀπόστολο (Β’ Κορ. 7, 15), οἱ ὁποῖοι θεωροῦν τὴν εὐσέβεια ὡς εὐκαιρία πλουτισμοῦ.
Ἐμεῖς μαζὶ μὲ ὅλους τοὺς Πατέρες, δὲν λέμε, ὅτι τὸ Ἅγιο Πνεῦμα καὶ ἐκ τοῦ Υἱοῦ ἐκπορεύεται… μαζὶ μὲ τὸν Γρηγόριο τὸν Θεολόγο ὡς πρὸς τὴν αἰτία διακρίνουμε τὸν Πατέρα ἀπὸ τὸν Υἱό… μαζὶ μὲ τὸν σεπτὸ Μάξιμο τὸν Ὁμολογητὴ καὶ τοὺς τότε Ρωμαίους καὶ Δυτικοὺς Πατέρες δὲν κάνουμε τὸν Υἱὸ αἰτία τοῦ Πνεύματος… μαζὶ μὲ τὸν μάρτυρα καὶ φιλόσοφο Ἰουστῖνο λέμε, ὅτι ὅπως ὁ Υἱὸς ἐκ τοῦ Πατρὸς, ἔτσι καὶ τὸ Πνεῦμα ἐκ τοῦ Πατρός… μαζὶ μὲ τὸν Ἰωάννη τὸν Δαμασκηνὸ καὶ ὅλους τοὺς Πατέρες ὁμολογοῦμε, ὅτι ἀγνοοῦμε τὴν διαφορὰ γεννήσεως καὶ ἐκπορεύσεως» (Ἐγκύκλιος ἐπιστολὴ τοῖς ἀπανταχοῦ τῆς γῆς καὶ τῶν νήσων εὑρισκομένοις Ὀρθοδόξοις Χριστιανοῖς).
«… Ποτὲ δὲν θὰ δεχθῶ σὲ κοινωνία ὅσους τόλμησαν νὰ προσθέσουν στὸ Σύμβολο τὴν καινοτομία περὶ ἐκπορεύσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος… Γιατὶ ὅποιος ἔχει κοινωνία μὲ τὸν ἀκοινώνητο ἂς εἶναι καὶ αὐτὸς ἀκοινώνητος… εἶναι φανερὴ ἔκπτωση τῆς πίστεως καὶ κατηγορία γιὰ ὑπερηφάνεια, τὸ νὰ ἀθετεῖς κάτι ἀπὸ τὰ γεγραμμένα ἢ νὰ εἰσάγεις κάτι ποὺ δὲν εἶναι γεγραμμένο… αὐτοὶ ποὺ προσποιητὰ ὁμολογοῦν τὴν ὑγιῆ πίστη, ἔχουν ὅμως κοινωνία μὲ ὅσους φρονοῦν διαφορετικὰ, ἂν δὲν ἀκούσουν τὶς νουθεσίες μας, ὄχι μόνο νὰ μὴν ἔχουμε κοινωνία μαζί τους, ἀλλὰ οὔτε ἀδελφοὺς νὰ τοὺς ὀνομάζουμε….» (Ὁμολογία περὶ τῆς ὀρθῆς Πίστεως).
Ἂς ὀνομάζουν ὁ Μεσσηνίας, ὁ Κορίνθου, ὁ Γόρτυνος, ὁ Βόλου, ὁ Ἀργολίδος, ὁ Κυδωνίας, ὁ Περγάμου, ὁ Πατριάρχης, ὁ Γερμανίας, ὁ π. Γεράσιμος Φραγκουλάκης καὶ τόσοι ἄλλοι ὅλους, ὅσους ὁμολογοῦν, «ἐκτὸς Ἐκκλησίας». Ὁ ἔλεγχος τοῦ Ἁγίου δὲν θὰ σταματήσει, γιατὶ δὲν ἀνήκει σὲ αὐτοὺς, ἀλλὰ στὸν Θεὸ· καὶ ὁ Θεὸς δὲν ἐμπαίζεται. Εἶναι μέγας ἐν τοῖς Ἁγίοις αὐτοῦ.
Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου, Κλασσικός Φιλόλογος, Ἱστορικός
