Aκόμη και για τους ίδιους τους Βρετανούς, το παροιμιώδες μπέρδεμα με τα έθνη, τις ονομασίες και τις εθνικότητες, αποτελεί λόγο αυτοσαρκασμού –συνοδευόμενου βέβαια από μία αίσθηση μοναδικότητας.

Επειδή, έτσι κι αλλιώς το Brexit αναμένεται πολύπλοκο, ας προσπαθήσουμε να αποσαφηνίσουμε τους όρους, αλλά και να γνωρίσουμε τις ιδιαιτερότητες που ιστορικά έχουν προκύψει μέσα από τη συνύπαρξη τεσσάρων εθνών σε ένα κράτος.

Τι είναι Μεγάλη Βρετανία και τι Ηνωμένο Βασίλειο;

«Μεγάλη Βρετανία» ή «Βρετανία» είναι καταρχάς γεωγραφικός όρος. Πρόκειται για το μακρόστενο νησί στο οποίο υπάρχουν τρία έθνη: η Αγγλία, η Σκωτία και η Ουαλία.

«Ηνωμένο Βασίλειο» είναι το κράτος που αποτελεί την ένωση των τριών εθνών του νησιού της Μεγάλης Βρετανίας με ένα τέταρτο έθνος, τη Βόρειο Ιρλανδία που βρίσκεται στο βορειανατολικό τμήμα της Ιρλανδίας.

Ο πλήρης τίτλος του κράτους είναι «Ηνωμένο Βασίλειο Μεγάλης Βρετανίας και Βορείου Ιρλανδίας» και οι κάτοικοι του λέγονται Βρετανοί (των Βορειοϊρλανδών περιλαμβανομένων, και ας ζουν στο νησί της Ιρλανδίας, και όχι της Βρετανίας).

Τέσσερις διαφορετικές χώρες λοιπόν (Αγγλία, Σκωτία, Ουαλία, Βόρειος Ιρλανδία) αποτελούν ένα κράτος με μία κυβέρνηση και μοιράζονται την ίδια γλώσσα (αγγλικά), νόμισμα (την αγγλική λίρα), εξωτερική πολιτική, άμυνα και οικονομία, χωρίς να υπάρχουν μεταξύ τους σύνορα.

Μεγάλη Βρετανία, Βρετανία, Ηνωμένο Βασίλειο ή Αγγλία;

Ιστορικά οι τρεις πρώτοι όροι έχουν ταυτιστεί. Επομένως, είτε πούμε Μεγάλη Βρετανία, είτε Βρετανία, είτε Ηνωμένο Βασίλειο, είναι το ίδιο.

Το ειδικό βάρος, αλλά και μέγεθος της Αγγλίας σε σχέση με τα άλλα τρία έθνη (53 εκατ. Άγγλοι, 5 εκατ. Σκωτσέζοι, 3 εκατ. Ουαλοί και 1,8 εκατ. Βορειοϊρλανδοί) μας οδηγεί στο να λέμε «Αγγλία», και να εννοούμε όλο το Ηνωμένο Βασίλειο. Είναι λάθος, και μάλιστα απρόβλεπτων διαστάσεων, αν γίνει μπροστά σε Σκωτσέζο, Ουαλό ή Βορειοϊρλανδό!

Δεν φταίμε πάντως που μπερδευόμαστε. Η σύγχυση οφείλεται στο ότι η Μεγάλη Βρετανία είναι μία χώρα που αποτελείται από χώρες. Oι Βρετανοί προκειμένου να υπογραμμίσουν τον ενιαίο χαρακτήρα του κράτους τους, υπήρξαν διαχρονικά διστακτικοί στο να αναφέρονται στα έθνη ως χώρες. Παράλληλα με την εκχώρηση περισσότερων εξουσιών στα έθνη, ο όρος «χώρα» αρχίζει πια να χρησιμοποιείται απενοχοποιημένα και αντικαθιστά άλλους όρουςΑπάντηση στην ερώτηση "If Northern Ireland is a province and Wales is a principality, what is Scotland?" στον Guardian όπως «πριγκιπάτο» για την Ουαλία, «επαρχία» για τη Βόρειο Ιρλανδία ή γενικά «έθνη της πατρίδας».

Σκωτσέζος ή Βρετανός;

Και τα δύο. Οι κάτοικοι των τεσσάρων εθνών είναι Βρετανοί. Καθένας όμως, μπορεί να προτάσσει την εθνική ταυτότητα που επιθυμεί ή να απορρίπτει περιγραφές που νιώθει ότι δεν τον εκπροσωπούν.

Ο δείκτης Murray: Όταν ο Σκωτσέζος τενίστας πηγαίνει καλά η κοινή γνώμη τον περιγράφει ως Βρετανό, όταν αποτυχαίνει, ως Σκωτσέζο.

Ως γενική αρχή, oι Άγγλοι περιγράφουν"What makes a person English, according to the English", ΥοuGov τους εαυτούς τους ως Βρετανούς με μεγαλύτερη ευκολία από ό,τι οι υπόλοιποι συμπατριώτες τους.

Στο ίδιο μήκος κύματος και οι Ουαλοί"What makes a person Welsh, according to Welsh people", YouGov, αν και τα πράγματα είναι λίγο πιο σύνθετα για εκείνους"How British are the British? What the data says about our national identities", Τhe Guardian. Οι Σκωτσέζοι"What makes a person Scottish, according to Scots", ΥοyGov βάζουν πιο συχνά σε δεύτερη μοίρα τον όρο «Βρετανός». Στη Bόρειο IρλανδίαΈρευνα της Northern Ireland Life & Times, είναι σε ποιον θα πέσεις: αν είναι καθολικός θα ταυτίζεται με τη γειτονική Ιρλανδία, αν είναι προτεστάντης θέλει να παραμείνει Βρετανός. Όλα αυτά είναι οι κυρίαρχες τάσεις στις χώρες και δεν αντικατοπτρίζουν τον πολύπλοκο και κατακερματισμένο χαρακτήρα του αυτοπροσδιορισμού των ανθρώπων.

Πώς αυτοπροσδιορίζονται οι κάτοικοι του Ηνωμένου Βασιλείου

Άγγλος, όχι Βρετανός

Περισσότερο Άγγλος παρά Βρετανός

Εξίσου Άγγλος και Βρετανός

Περισσότερο Βρετανός παρά Άγγλος

Βρετανός, όχι Άγγλος

19%

16%

38%

10%

8%

Βορειοϊρλανδός, όχι Βρετανός

Περισσότερο Βορειοϊρλανδός παρά Βρετανός

Εξίσου Βορειοϊρλανδός και Βρετανός

Περισσότερο Βρετανός παρά Βορειοϊρλανδός

Βρετανός, όχι Βορειοϊρλανδός

24%

11%

17%

18%

21%

Σκωτσέζος, όχι Βρετανός

Περισσότερο Σκωτσέζος παρά Βρετανός

Εξίσου Σκωτσέζος και Βρετανός

Περισσότερο Βρετανός παρά Σκωτσέζος

Βρετανός, όχι Σκωτσέζος

28%

28%

29%

6%

4%

Ουαλός, όχι Βρετανός

Εξίσου Ουαλός και Βρετανός

Βρετανός, όχι Ουαλός

19%

30%

16%

[Πηγή: YouGov]

Ο καθένας μπορεί να δηλώνει ό, τι νομίζει, αλλά το διαβατήριο του γράφει «Βρετανός». Δεν υπάρχει σκωτσέζικη, αγγλική, ουαλική ή βορειοϊρλανδική υπηκοότητα.

Οι Βορειοϊρλανδοί (εφόσον έχουν γεννηθεί στο νησί της Ιρλανδίας ή έχουν Ιρλανδούς γονείς) έχουν δικαίωμα απόκτησης διαβατηρίου και από τη γειτονική Ιρλανδία "Brexit pushes Northern Ireland applications for Irish passport above 65,000", Belfast Telegraph(που είναι ανεξάρτητο κράτος, μέλος της ΕΕ και με νόμισμα το ευρώ).

Η σημαία

Η σημαία της Μεγάλης ΒρετανίαςUnion Jack είναι ένα μπέρδεμα από μόνη της, αφού αποτελεί τη σύνθεση τριών διαφορετικών σημαιών: Αγγλίας, Σκωτίας και Ιρλανδίας.

Τα πράγματα γίνονται ακόμη πιο πολύπλοκα"Will This Be the U.K.'s New Flag?", Τhe Atlantic με τις χώρες που λείπουν ή είναι εκεί χωρίς να πρέπει. Η Ουαλία δεν περιλαμβάνεται στη σύνθεση, αφού όταν δημιουργήθηκε η σημαία η περιοχή θεωρούνταν μέρος της Αγγλίας. Αντιθέτως, υπάρχει ακόμη η πρώην σημαία της Ιρλανδίας (που έχει αποχωρήσει από το 1921), για να εκπροσωπείται το βόρειο τμήμα του νησιού.

Η ιστορία και εξέλιξη της βρετανικής σημαίας και δεξιά οι δύο σημαίες που χρησιμοποιεί η Ουαλία. 

Eνόψει της πιθανότητας θετικούς αποτελέσματος στο δημοψήφισμα για την ανερξαρτησία της Σκωτίας το 2014, η πλειοψηφία των Βρετανών πίστευε ότι ήταν μια καλή ευκαιρία να αλλάξει η σημαία του κράτους, να αφαιρεθεί από τη σύνθεση η σημαία της Σκωτίας και να μπει της Ουαλίας που λείπει.

Κάποιες από τις προτάσεις των πολιτών για τη νέα σημαία του Ηνωμένου Βασιλείου σε περίπτωση αποχώρησης της Σκωτίας. [Courtesy the U.K. Flag Institute]

Πόσο ανεξάρτητες είναι οι τέσσερις χώρες;

Ο τρόπος με τον οποίον οι κάτοικοι κάθε χώρας περιγράφουν την εθνικότητά τους εκφράζει και τη δυναμική των αντίστοιχων κινημάτων απόσχισης στις τέσσερις χώρες.

Η Αγγλία δεν έχει θέσει ποτέ θέμα ανεξαρτησίας της, ούτε καταλαβαίνει γιατί μπορεί να θέλουν να φύγουν κάποιοι από τους υπόλοιπους. Θεωρεί τις φωνές υπέρ της απόσχισης κατάλοιπα ενός εξεζητημένου, συμπλεγματικού εθνικισμού, ο οποίος θα έπρεπε να έχει εκλείψει μετά την αρμονική και αμοιβαίως επωφελή συνύπαρξη όλων.

Τρεις πρωθυπουργοί της Βρετανίας: Μάργκαρετ Θάτσερ, Τζίμι Κάλαχαν, Χάρολντ Γουίλσον. Η Ιστορία του Κάλαχαν το 1979, μοιάζει με όσα συμβαίνουν σήμερα στην Τερέζα Μέι και τα οικονομικά της ανταλλάγματα στο βορειοϊρλανδικό κόμμα DUP. Ο Κάλαχαν διαδέχθηκε τον Γουίλσον στην Ντάουνινγκ Στριτ και ήρθε σε συμφωνία με τα εθνικά κόμματα της Σκωτίας και της Ουαλίας για να παρατείνει τον χρόνο της θητείας του. Το αντάλλαγμα του ήταν δημοψηφίσματα για τη δημιουργία εθνικών συνελεύσεων με αποκεντρωμένες εξουσίες. Και στα δύο δημοψηφίσματα του ‘79 οι εθνικιστές έχασαν. Στη Σκωτία η συμμετοχή ήταν πολύ μικρή ώστε να ισχύσει η θετική απάντηση για αποκέντρωση εξουσιών, ενώ στην Ουαλία μόνο το 12% ψήφισε για έναν νέο αποκεντρωμένο θεσμό.

Στις άλλες τρεις χώρες τα αιτήματα ανεξαρτησίας εκφράζονται από αριστερά κόμματα που θεωρούν την ένωση προϊόν καταναγκασμού από την ιστορικά κυρίαρχη ΑγγλίαΗ ένωση των εθνών έχει συντελεστεί σε βάθος αιώνων και υπό διαφορετικές ιστορικές συνθήκες για κάθε έθνος. Η ένωση της Ουαλίας με την Αγγλία συνέβη το 1535 μετά από μία μακρά περίοδο εχθροπραξιών. Η Σκωτία ενώθηκε μαζί τους το 1707 εκουσίως, κυρίως για οικονομικούς λόγους, μετά από μία αποτυχημένη προσπάθεια αποικιοκρατίας στον Παναμά. Το 1801, τρία χρόνια μετά την αποτυχημένη ιρλανδική επανάσταση ενάντια στη βρετανική κυριαρχία, η Ιρλανδία έγινε μέρος του Ηνωμένου Βασιλείου. Όταν η τελευταία αποφάσισε να φύγει το 1922, το βόρειο τμήμα της (οι Προτεστάντες με μία μειονότητα Καθολικών) επέλεξε να μείνει. Εκεί βρίσκονται και οι ρίζες του περίφημου προβλήματος της Βορείου Ιρλανδίας, η οποία στέρησε από τα έθνη την ελευθερία επιλογής και αξιοποίησης των πραγματικών τους δυνατοτήτων.

Σε κάθε μία από τις τρεις χώρες η απήχηση των κομμάτων ανεξαρτησίας είναι διαφορετική.

Στη Σκωτία, το SNP είναι πανίσχυρο και κυβερνά εδώ και δέκα χρόνια. Το 2014, διεξήγαγε δημοψήφισμα ανεξαρτησίαςScottish independence referendum, 2014, το οποίο όμως έχασε. Παραδόξως, η ήττα πυροδότησε μία πρωτοφανή άνοδο της στήριξης του SNP το οποίο έχει πια αντικαταστήσει τους Σκωτσέζους Εργατικούς ως το κόμμα της κεντροαριστεράς και πλέον απειλείται μόνο από τους Συντηρητικούς (οι οποίοι λέγονται και Unionists ώστε να υπογραμμίζουν την αντίθεσή τους στην ανεξαρτησία).

Ο εθνικισμός των Ουαλών έχει περιορισμένη απήχηση. Το κόμμα που τον εκφράζει, το Plaid Cymru«Plaid Cymru» στα ουαλικά σημαίνει «το κόμμα της Ουαλίας», είναι αντιπολίτευση στην σκιά του ισχυρού και κυβερνώντος Εργατικού κόμματος. Ενώ η συνείδηση ανεξαρτησίας είναι πολύ πιο περιορισμένη από ό,τι στη Σκωτία και τη Βόρειο Ιρλανδία (οι Ουαλοί ερωτώνται μάλιστα λιγότερο συχνά από τους υπόλοιπους Βρετανούς για ζητήματα ανεξαρτησίας), η Ουαλία είναι το πιο προχωρημένο έθνος στο ζήτημα της χρήσης της δικής του γλώσσαςΠίνακας για τις γλώσσες στη Μεγάλη Βρετανία. Τα ουαλικάΟυαλική γλώσσα διδάσκονται στα σχολεία και χρησιμοποιούνται παράλληλα με τα αγγλικά στις δημόσιες υπηρεσίες. Στην εθνοσυνέλευσή τους, αν και όλοι είναι αγγλόφωνοι, κάποιοι επιλέγουν τα ουαλικά και υπάρχει υπηρεσία μετάφρασης για το κοινό. Η χρήση μίας γλώσσας που ομιλείται μόνο από το 20% του πληθυσμού έχει εγείρει από κάποιους το ζήτημα της ψυχαναγκαστικής χρήσης της για πολιτικούς σκοπούς"‘We’re told we’re anti-Welsh bigots and fascists’ – the storm over Welsh-first schooling", The Guardian.

Ο Χιου Ιράνκα-Ντέιβις πρόσφατα μετακόμισε από το βρετανικό κοινοβούλιο στο ουαλικό. Μιλάει φυσικά αγγλικά, αλλά δυσκολεύεται λίγο με τα ουαλικά του.

Τέλος, το αποσχιστικό κίνημα της Βορείου Ιρλανδίας επιθυμεί όχι απλώς ανεξαρτησία, αλλά επανένωση με την Ιρλανδία. Τo Sinn Féin«Sinn Féin» στα ιρλανδικά σημαίνει «Εμείς» ή «Εμείς μόνοι», «we ourselves» στα αγγλικάαποτελεί το πολιτικό σκέλος του κάποτε φοβερού και τρομερού IRAΙρλανδικός Δημοκρατικός Στρατός. Το κόμμα πήγε πολύ καλά στις τελευταίες εκλογές και έχει εξαφανίσει το μετριοπαθές αριστερό SDLPSocial Democratic and Labour Party. Στη Βόρειο Ιρλανδία όμως, σε αντίθεση με την Ουαλία και την Σκωτία, υπάρχει και το αντίπαλο πολιτικό στρατόπεδο με σημείο αναφοράς το εθνικό ζήτημα. Είναι οι Unionists (θέλουν να παραμείνουν μέρος του Ηνωμένου Βασιλείου) που εκπροσωπούνται από δύο κόμματα, το DUPDemocratic Unionist Party και το UUPUlster Unionist Party.

Πόσα κοινοβούλια υπάρχουν στο Ηνωμένο Βασίλειο;

Τέσσερα. Το Βρετανικό Κοινοβούλιο (Westminster) για όλο το Ηνωμένο Βασίλειο και, από το 1999"Devolution: A beginner's guide", BBC, τρία εθνικά (Ουαλία, Σκωτία, Βόρειος Ιρλανδία).

Τα εθνικά κόμματα κατεβάζουν υποψήφιους τόσο στις εκλογές για τα δικά τους κοινοβούλια, όσο και για το Westminster που είναι το μόνο που μπορεί να αποφασίζει για ζητήματα διεθνών σχέσεων, άμυνας, οικονομικής και εξωτερικής πολιτικής.

Η Νίκολα Στέρτζον, πρωθυπουργός της Σκωτίας (ή First minister ώστε να μην συγχέεται με την Prime minister Τερέζα Μέι) κατεβαίνει από τη Σκωτία για την κλασική αναμνηστική φωτογραφία με τους βουλευτές του κόμματος στο Westminster. Η Στέρτζον εκλέγεται στο Holyrood. Αρχηγός της κοινοβουλευτικής ομάδας στο Westminster υπήρξε μέχρι πρόσφατα ο Πολ Ρόμπερτσον (στα αριστερά της, έχασε την έδρα του τον περασμένο Ιούνιο από τους ανερχόμενους σκωτσέζους Τόρις). 

Στο Westminster (Βρετανικό Κοινοβούλιο ή κοινοβούλιο του Ηνωμένου Βασιλείου), εκλέγονται βουλευτές από όλη την επικράτεια.

Από τις 650 εκλογικές περιφέρειες (όλες μονοεδρικές), 533 βρίσκονται στην Αγγλία, 59 στη Σκωτία, 40 στην Ουαλία και 18 στη Βόρειο Ιρλανδία.

Οι βουλευτές δεν εκπροσωπούν έθνη, αλλά τις εκλογικές τους περιφέρειες. Στις εκλογές κατεβαίνουν τα παραδοσιακά κόμματα (Συντηρητικοί, Εργατικοί, Φιλελεύθεροι Δημοκρατικοί, UKIP, Πράσινοι) και τα εθνικά κόμματα (SPN κ.λπ.), αλλά με υποψηφίους μόνο στις έδρες που αντιστοιχούν στην επικράτεια τους, αφού εκεί βρίσκεται εκ των πραγμάτων το εκλογικό τους κοινό.

Στην εκλογική επικράτεια της Σκωτίας, το SNP εξακολουθεί να είναι κυρίαρχο. Στις εκλογές του Ιουνίου κέρδισε τις 35 από τις 59 έδρες (αν και το αποτέλεσμα δεν θεωρείται καλό, αφού το 2015 είχε σαρώσει κερδίζοντας τις 56!).

Από τις 40 έδρες της Ουαλίας το εθνικιστικό Plaid Cymru κέρδισε μόλις τις 4 (28 πήγαν στους Εργατικούς).

Και οι 18 έδρες της Βορείου Ιρλανδίας πηγαίνουν σε εθνικά κόμματα, αφού είναι η μόνη χώρα στην οποία δεν κατεβαίνουν τα παραδοσιακά κόμματα. Το υπερσυντηρητικό και ενωτικό DUP εξέλεξε 10 βουλευτές και είναι πλέον κυβερνητικός σύμμαχος με τους Συντηρητικούς. Το Sinn Féin εξέλεξε 7 (3 παραπάνω από το 2015), οι οποίοι όμως απέχουν από τις συνεδριάσεις, αφού δεν αναγνωρίζουν τη δικαιοδοσία του Westminister.

Στη Σκωτία το Holyrood έχει 129 βουλευτές και μεγάλες εξουσίες σε τομείς πλην της άμυνας, της εξωτερικής πολιτικής και της οικονομίας –αν και στο τελευταίο μέτωπο εξασφαλίζουν συνεχώς περισσότερες αρμοδιότητες. Κυβερνά το SNP με τη συνδρομή των Πράσινων και με αξιωματική αντιπολίτευση τους Τόρις.

Το δραματικό πρωτοσέλιδο της Daily Record τρεις μέρες πριν το δημοψήφισμα του 2014. Οι αρχηγοί των μεγάλων κομμάτων σε μία κοινή δήλωση υπόσχονται την εκχώρηση περισσότερων εξουσιών στο σκωτσέζικο κοινοβούλιο με αντάλλαγμα την παραμονή του στο Ηνωμένο Βασίλειο.

Στην Ουαλία η Συνέλευση (Welsh Assembly) με 60 μέλη ξεκίνησε περισσότερο ως ένας αναβαθμισμένος θεσμός αυτοδιοίκησης (μετά από δημόσια διαβούλευση αποφασίστηκε πρόσφατα να μετονομαστεί σε κοινοβούλιο"Assembly set to be renamed Welsh Parliament", ΒΒC) και αποφασίζει σε 20 περιοχές ευθύνης (γεωργία, πολιτισμός, εκπαίδευση κ.λπ.). Κυβερνούν οι Ουαλοί Εργατικοί (Welsh Labour) με αξιωματική αντιπολίτευση το Plaid Cymru.

Στη Βόρειο Ιρλανδία, η Συνέλευση (Stormont) με 90 μέλη, προϊόν συμβιβασμού ανάμεσα στους Unionists και Nationalists, βρίσκεται σε ακόμη πιο εμβρυακό στάδιο, αφού ο θεσμός αναστέλλει τη λειτουργία του αν ένας από τους δύο κυβερνητικούς εταίρους αποχωρήσει. Δεν είναι και πολύ δύσκολο, αν σκεφτεί κανείς ότι το DUP είναι ένα υπερσυντηρητικό κόμμα και το Sinn Féin εκπροσωπεί τη ριζοσπαστική αριστερά.

Λείπει ένα κοινοβούλιο;

Τα διαφορετικά κοινοβούλια και αρμοδιότητες συνεπάγονται και διάφορα παράδοξα. Για παράδειγμα, οι Άγγλοι πληρώνουν για τη συνταγογράφηση των φαρμάκων τους, oι Ουαλοί και οι Σκωτσέζοι, όχι. Στην Αγγλία η φοίτηση σε πανεπιστήμιο κοστίζει 9.000 λίρες το χρόνο"Analysis: University tuition fees in Scotland", BBC, στην Σκωτία είναι δωρεάν. Σε περίπτωση όμως που μία Αγγλίδα ή Ουαλή θελήσει να σπουδάσει, για παράδειγμα, στο Εδιμβούργο, θα πληρώσει για τις σπουδές της. Αντιθέτως, μία Ελληνίδα, κάνοντας χρήση του δικαιώματος της ως κατοίκου της ΕΕ μπορεί να σπουδάσει δωρεάν.

Και κάτι πιο trivial: Η Ολυμπιακή Ομάδα της Μεγάλης Βρετανίας αποτελείται από αθλητές από όλα τα έθνη και λέγεται TEAM GB. Τα αρχικά GB (Great Britain) δεν περιλαμβάνουν όμως τη Βόρειο Ιρλανδία. Το ενωτικό βορειοϊρλανδικό DUP προεκλογικά ζητούσε τη μετονομασία της ομάδας σε ΤΕΑΜ UK.

Το πιο παράδοξο όμως είναι ότι οι Άγγλοι αρκούμενοι στο Westminister και τις 533 έδρες που αντιστοιχούν στην επικράτειά τους, δεν έχουν δικό τους κοινοβούλιο. Το ερώτημα που προκύπτει είναι θεμελιώδες και ονομάζεται «The West Lothian QuestionThe West Lothian question MPs debate devolution after Scottish referendum». Πώς είναι δυνατόν οι Σκωτσέζοι βουλευτές του Westminster να ψηφίζουν για νόμους που επηρεάζουν την Αγγλία, ενώ οι Άγγλοι βουλευτές δεν έχουν λόγο στους νόμους του σκωτσέζικου κοινοβουλίου;

Η κυβέρνηση Κάμερον εισήγαγε το 2015 τη νομοθεσία English Votes for English LawsΣτο site του βρετανικού Κοινοβουλίου, η οποία εξαιρεί τους βουλευτές των τριών άλλων εθνών από το να ψηφίζουν στο Westminster νόμους που αφορούν καθαρά την αγγλική επικράτεια.

Η αποκέντρωση εξουσιών με τη δημιουργία εθνικών κοινοβουλίων και η μετακίνηση των εθνικών κινημάτων από το περιθώριο στο κέντρο της πολιτικής ζωής έχει πυροδοτήσει μία πολύ ενδιαφέρουσα, υπαρξιακών διαστάσεων συζήτηση για το μέλλον της Ένωσης. Θα είναι ένα ομόσπονδο κράτος"Federalism or bust? How to save the Union", notesfromnorthbritain.wordpress.com όπως η Ελβετία ή οι ΗΠΑ; Μήπως θα ήταν προτιμότερο το Ηνωμένο Βασίλειο να ενωθεί με τις πολιτισμικά, πολιτικά και συναισθηματικά πλησιέστερες σε εκείνη"Goodbye, Europe, a New World awaits us", The Times ΗΠΑ, ώστε τα τέσσερα έθνη να γίνουν πολιτείες;

Θα διαλύσει το Brexit την Ένωση;

Η ψήφος στο δημοψήφισμα, αλλά κυρίως η επόμενη μέρα στα τέσσερα έθνη κατέδειξε τα όρια της αφήγησης που οι ίδιοι οι Βρετανοί έχουν για τη συνείδηση ανεξαρτησίας των εθνών.

Οι διαφορετικές εκλογικές προτιμήσεις της Ουαλίας και της Σκωτίας σε σχέση με την Αγγλία, πάντοτε υπήρξαν θέμα συζήτησης στη χώρα. Και οι δύο χώρες εκλέγουν αδιάκοπα αριστερές κυβερνήσεις. Η διαφορά αυτή αποτελούσε κατεξοχήν επιχείρημα των αριστερών κομμάτων ανεξαρτησίας: «Εμείς ψηφίζουμε Labour και καταλήγουμε με πρωθυπουργό τη Θάτσερ ή τη Μέι».

Η κυρίαρχη άποψη λοιπόν, πριν το ευρωπαϊκό δημοψήφισμα, ήταν πως η ψήφος της 23ης Ιουνίου θα σήμανε το σημείο χωρίς επιστροφή. Αν η Σκωτία ψήφιζε υπέρ της παραμονής, αλλά κατέληγε εκτός ΕΕ εξαιτίας της ψήφου των Άγγλων, θα σήμανε αυτομάτως την ανεξαρτητοποίησή της.

Πράγματι η Σκωτία ψήφισε Remain, αλλά ταυτόχρονα η ψήφος υπέρ της ανεξαρτησίας έχασε τη δυναμική της. Το SNP έχασε 21 έδρες στις τελευταίες εκλογές αναγκάζοντας την ηγέτιδά του, Νίκολα Στέρτζον, να αναστείλει το αίτημα"Nicola Sturgeon ‘resets’ timetable on independence referendum", ΒΒC της για δεύτερο δημοψήφισμα. Αντίστοιχα, η αριστερή Ουαλία ψήφισε Brexit, ενώ η Βόρειος Ιρλανδία ψήφισε Remain, παρά το γεγονός ότι έχουν δοθεί (στην κυριολεξία) μάχες για την Ένωση με το Ηνωμένο Βασίλειο από το πλειοψηφικό και υπέρ του Brexit DUP.

Αν διαβαστεί με εθνικούς όρους, το αποτέλεσμαΠώς ψήφισαν τα έθνη για το Brexit, BBC απλώς δεν βγάζει νόημα.

Οι προθέσεις των ανθρώπων είναι πολύπλοκες, συνδεδεμένες με δεκάδες παραμέτρους (την οικονομική ασφάλεια, τη συνέχεια, την αίσθηση του ανήκειν, την αναγνώριση θεσμών ως πετυχημένων) και ξεπερνούν τη μονομερή συναισθηματική ανάγνωση της ανεξαρτησίας. Το μπέρδεμα λοιπόν δεν αφορά μόνο τους τίτλους και τις εθνικότητες, αλλά τις προθέσεις 65 εκατομμυρίων κατοίκων με πολύ διαφορετικές παραστάσεις.

Είστε ακόμη μπερδεμένοι;

Μην νομίζετε ότι είστε οι μόνοι. Να σκέφτεστε πάντοτε το παράδειγμα του Eντ Μίλιμπαντ. Ο πρώην αρχηγός των Εργατικών δεν ήξερε καν το όνομα του υποψηφίου"Ed Miliband unable to name all Scots leader candidates", BBC για την αρχηγία του κόμματος στην Σκωτία ή τον Τζόναθαν Πάουελ, επικεφαλής διαπραγματευτή στην ειρηνευτική διαδικασία στη Βόρειο Ιρλανδία τη δεκαετία του ’90. Είχε πει ότι στόχος του ήταν να επιστρέψουν οι Βρετανοί στην κανονικότητα: να μην έχουν δηλαδή ιδέα για το τι συμβαίνει στη βαρετή και άγνωστη"The future of Ireland", Μonocle για εκείνους Βόρειο Ιρλανδία.

Αλλά, κυρίως, να σκεφτούμε τον ηθοποιό Τζούλιαν Γκλόβερ που από το 2007 είχε γράψει πως μέρα με τη μέρα η Αγγλία και η Σκωτία γίνονται ξένες χώρες"The national indifference" by Julian Glover, The Guardian και η γνώση του ενός για τον άλλον περιορίζεται πια σε στερεότυπα για τα Highlands. Αν οι ίδιοι χρειάζονται τα στερεότυπα για να γνωριστούν μεταξύ τους, ας μην έχουμε ενοχές τουλάχιστον εμείς, 2.500 χιλιόμετρα μακριά τους.

Πηγή:insidestory.gr