Το ποίημα αυτό έγραψε ο Δωδεκανήσιος Φώτης Βαρέλης στο άκουσμα του θανάτου του Ευαγόρα Παλληκαρίδη και ο ραδιοσταθμός της Λευκωσίας το μετέδωσε τότε ως δημοτικό κυπριακό τραγούδι. Περιλαμβανόταν δε σε ένα εξαιρετικό άρθρο τού Δασκάλου Δημήτρη Νατσιού που είχε αναρτηθεί στον infognomonpolitics στις 14 Μαρτίου 2011.

Και μια παρατήρηση: Είναι ιστορικά αβάσιμο και άστοχο, νομίζω, να γράφεται ότι ευθύνεται για τον εγκληματικό θάνατο τού Ευαγόρα αόριστα η «αγγλική διπλωματία». Το αίμα ειδικά αυτού τού Ήρωα βαραίνει αυτό τούτο το British Crown και προσωπικά την Ελισάβετ, στην οποία ονομαστικά έστειλαν επιστολές προσωπικότητες όπως ο Αλμπέρ Καμύ (που είχε γράψει ύμνους και για τους Καραολή και Δημητρίου) και ο Γερουσιαστής των Η.Π.Α. James Fulton. Η μόλις 31 ετών τότε νεαρά άνασσα, σκληρή, ανάλγητη και μνησίκακη αρνείται, θέλοντας προφανώς έτσι και να εκδικηθεί την προσβολή που θεωρήθηκε ότι υπέστη όταν πριν τέσσερα χρόνια ο 15χρονος τότε Ευαγόρας είχε σκίσει την αγγλική σημαία αρνούμενος να συνεορτάσει ο Ελεύθερος υπόδουλος την αλαζονική στέψη της, με εορτές που επέβαλαν οι τύραννοι κατακτητές και στην Κύπρο.

Και αρνήθηκε η ίδια η Ελισάβετ αυτήν την απονομή χάριτος στον Έφηβο, επιμένοντας να τον κρεμάσουν λίγο καιρό μάλιστα πριν ανακοπούν αυτές οι απάνθρωπες πρακτικές τής κυβέρνησής της κάτω από την διεθνή κατακραυγή. Η ευθύνη και η ντροπή για το έγκλημα (και) αυτό των Άγγλων και προσωπικά τής γραίας πλέον ενοίκου τού Μπάκιγχαμ δεν θα σβηστεί ποτέ!

Πρόλαβε όμως ο Ήρωας πριν τον κρεμάσουν οι “πολιτισμένοι” κακούργοι να γράψει και το εξής ποίημα:

Το παλληκάρι ο Παλληκαρίδης ανέβηκε τα σκαλοπάτια και αντάμωσε με την Λευτεριά στα πιό ευγενικά της δώματα: τής εκούσιας και ανώτερης Θυσίας.
Αιώνια και άσβεστη η μνήμη και η Δόξα τού Παλληκαριού.

http://infognomonpolitics.blogspot.gr