Οι κάτοικοι αποχαιρετούν τα επί χιλιάδες έτη τα προγονικά τους εδάφη. Οι Αρμένιοι του Αρτσάχ καίνε τα σπίτια τους εγκαταλείποντας την περιοχήπροκειμένου να μην πέσουν στα χέρια των Αζέρων που θα μετοικήσουν εκεί.
«Είναι το σπίτι μου, δεν μπορώ να το αφήσω στους Τούρκους», όπως συχνά χαρακτηρίζονται οι Αζέροι από τους Αρμένιους, εξήγησε στον ανταποκριτή του Γαλλικού Πρακτορείου ο ιδιοκτήτης ενός εκ των σπιτιών, ενώ πετούσε εύφλεκτα υλικά και προσανάμματα στα οποία είχε περιχύσει βενζίνη σε μια προσπάθεια να βάλει φωτιά στο πάτωμα του πρώην καθιστικού, σε ένα εντελώς πλέον άδειο σπίτι. «Όλος ο κόσμος θα πυρπολήσει σήμερα το σπίτι του… Μας έχουν δώσει έως τα μεσάνυχτα για να φύγουμε.Μεταφέραμε και τον τάφο των γονιών μας, οι Αζέροι θα θελήσουν να τους βεβηλώσουν, είναι αβάσταχτο», είπε.
Ο ανθρώπινος πόνος απέκτησε ήχο και κίνηση από τους Αρμενίους της πόλης Dadivank, η οποία με βάση τη συμφωνία συνθηκολόγησης που υπέγραψε η Αρμενία για το Ναγκόρνο Καραμπάχ, θα παραχωρηθεί στους Αζέρους,
Δεκάδες Αρμένιοι, κληρικοί και ποίμνιο, αγκαλιάστηκαν και αποχαιρέτησαν μοναστήρι πολλών αιώνων με τη φωνή τους και τον τελευταίο χορό τους, να αποτυπώνει με τον πιο συγκινητικό τρόπο αυτό το πικρό αντίο που επιβάλλει η αναγκαστική αποχώρηση.
Το μαρτύριο και η τραγωδία των Αρμενίων έχει συγκινήσει παγκοσμίως. Τους ανθρώπους, όχι αυτούς που διαφεντεύουν τις τύχες των λαών. Πιο πολύ τους Ποντίους των οποίων η μοίρα έμελλε να τους συνδέσει ιστορικά μαζί με τους Αρμενίους. Οι δύο φυλές ζούσαν μαζί και υπέστησαν Γενοκτονία από τους Τούρκους.
Το σκηνικό θυμίζει την ανταλλαγή πληθυσμών. Τα γεγονότα φέρνουν στο νου διηγήσεις των προσφύγων της πρώτης γενιάς, κάτι που φαίνεται από το μοιρολόι που απέδωσε ο Γιάννης Παπαδόπουλος από τη Φιλυριά του Κιλκίς. Τραγωδεί για το αίμα που χύθηκε στα βουνά του Αρτσάχ, για τα παλικάρια που σκοτώθηκαν χωρίς να μπορεί να κρύψει τη συγκίνηση του στη φωνή και το παίξιμο της ποντιακής λύρας.
blob:https://www.facebook.com/06d96589-9b0c-4d44-8f80-1ec0ce2979b9
